เขากอดร่างภรรยาเอาไว้หลวมๆ
“ไหวค่ะ”
“หน้าซีดมากเลย พี่อุ้มดีกว่าครับ”
“อุ๊ย! ไม่ต้องค่ะพี่ร็อบ น้ำหนักจะตาย”
“หนักที่ไหนกัน สำหรับพี่ น้ำไม่หนักเลยครับ”
โรเบอร์โตไม่เพียงแค่พูดเขาอุ้มร่างภรรยาขึ้นแนบอก น้ำเหนือหน้าแดงรู้สึกอบอุ่นใจ มือนิ่มคล้องคอหนาเอาไว้ไม่ให้ตัวเองพลัดตกลงไป ใบหน้าเนียนซุกที่อกกว้าง อมยิ้มโดยที่ไม่ให้ใครเห็น
“นั่นๆ ๆ ดูคุณน้ำกับคุณร็อบสิ โห... ฉันละอิจฉาชะมัดเลย คุณน้ำทำบุญมาด้วยอะไรนี่”
พนักงานที่เห็นโรเบอร์โตอุ้มน้ำเหนือเดินลิ่วไปที่ห้องทำงานต่างหันไปซุบซิบกันอย่างอิจฉาที่น้ำเหนือโชคดีเช่นนี้
“อย่าไปอิจฉาเลย ฉันว่าคุณน้ำน่าสงสารออก”
พนักงานอีกคนจีบปากจีบคอพูดเหมือนรู้อะไรดีๆ มา
“ทำไมล่ะยัยดวง แกมีอะไรที่ยังไม่บอกฉัน”
สุพัตราถามอย่างอยากรู้ เธอตกข่าวสำคัญไปได้ยังไง มันต้องมีอะไรแน่ๆ
“ก็เขาลือกันให้แซดว่าคุณร็อบอะไรนี่ ไม่ใช่ผู้รากมากดีที่ไหนเลยแก มาเกาะ
