“ใช่สิ ตาจะไม่ช่วยน้าแล้วใช่ไหม”
เมธาหันหลังให้หญิงสาว ดวงตากลอกไปมาด้วยความเคร่งเครียด
“ไม่ใช่นะคะ ตาแค่กังวลว่าจะมีคนรู้”
“ใครมันจะไปรู้เล่าตา เชื่อน้าสิ ไม่มีใครรู้หรอก ยัยสองคนนั่นวันๆ ก็เอาแต่อู้งาน ไม่ได้ช่วยตาเป็นจริงเป็นจังเสียหน่อย แถมโยนงานมาให้ตาทำ แล้วใครจะไปรู้ ยัยน้ำก็ตรวจสอบบัญชีไม่เป็น พี่ธารก็ไว้วางใจให้น้ารับผิดชอบ ช่วยดูให้ แบบนี้จะมีใครรู้อีก”
เมธาหันมาพูดอย่างจริงจังกับลลิตา มือหนาทั้งสองกุมไหล่บางเอาไว้ มองสบตาอย่างอ้อนวอน
“เชื่อน้าสิตา เงินพวกนี้น้าก็เอาไปทำทุน เอาไปลงทุน ต่อไปเราจะได้สบายไง”
ลลิตาเม้มริมฝีปากแน่น ครั้งหนึ่งหากเมธาไม่เคยช่วยเธอกับมารดาเอาไว้ และเธอไม่มีใจให้เขา เหตุการณ์ก็คงไม่เป็นเช่นนี้ แม้ว่าตอนนี้มารดาของเธอจะสิ้นไปแล้ว แต่เธอก็ยังรู้สึกติดหนี้บุญคุณเขาอยู่ดี
“จริงนะคะน้าเมธ น้าเมธไม่หลอกตานะคะ”
ลลิตาขอคำมั่นสัญญา
“จริงสิครับคนดีของน้
