“น้ำบอกว่าให้ตาเรียกพี่ร็อบดีกว่า จะได้สนิทกัน เรียกคุณทำไมก็ไม่รู้”
“พี่ร็อบมองอะไรอยู่คะ” ลลิตาถามอย่างหวาดระแวง มองตามสายตาของชายหนุ่มไปด้วยความเป็นกังวล
“เปล่าครับ พี่มองห้องทำงานแผนกนี้ เป็นส่วนตัวดีนะครับ”
“ใช่ค่ะ” ลลิตาลอบผ่อนลมหายใจหนักหน่วงออกมา เมื่อโรเบอร์โตไม่ได้เห็นเมธาตามที่เธอหวาดระแวง
“น้ำพาพี่ร็อบมาทำความรู้จักกับพนักงานจ้ะ แล้วคนอื่นๆ หายไปไหนกันหมดจ๊ะนี่”
“มาแล้วค่ะคุณน้ำ พวกเราแวะไปเข้าห้องน้ำมาน่ะค่ะ”
ชไมพรกับสมรศรีประสานเสียงกันมาแต่ไกล ลลิตายิ้มแกนๆ ให้ลูกน้องทั้งสอง แม้เธอจะอายุยังน้อยแต่เพราะมาทำงานแทนที่หัวหน้าบัญชีคนก่อนที่ออกไปแล้ว น้ำเหนือจึงตั้งเธอเป็นหัวหน้า สร้างความไม่พอใจให้ชไมพรและสมรศรีที่ทำงานมานานแล้ว เธอพยายามทำดีทุกอย่าง แต่ดูเหมือนจะเข้าไม่ถึงคนทั้งสอง ทั้งสองมักทำงานไม่เรียบร้อย ทิ้งงานให้เธอซึ่งเป็นหัวหน้ารับผิดชอบอยู่เสมอๆ แถมยังคอยกระแนะ
