มากเกินไป
1421 คำ
@บริษัท Star Group
เอี๊ยด!
รถสปอร์ตหรูขับเข้ามาจอดยังช่องจอดรถของผู้บริหาร ร่างหนาลงจากรถมาเงียบๆคนที่โดยสารมาด้วยก็รีบลงตามมาเงียบๆด้วยเช่นกัน
ในช่วงเช้าของวันภายในตึกมีพนักงานที่กำลังเดินทางมาทำงานค่อนข้างเยอะร่างหนาเดินสาวเท้าเร็วๆเข้าไปในตึกท่ามกลางสายตาพนักงานมากมาย น้ำมนต์ที่เห็นอีกคนรีบก็คิดไปว่าเขาคงไม่อยากให้เธอเดินใกล้เลยเดินเลี่ยงไปยังร้านคาเฟ่ชื่อดังที่อยู่ในตึกหวังจะรอให้เขาขึ้นไปก่อนเธอค่อยเดินตามเขาขึ้นไป
“ ลูกค้ารับอะไรดีครับ ” เจ้าของคาเฟ่ที่วันนี้มีพนักงานลาหาคนแทนไม่ได้ก็เลยต้องมาช่วยขายเองเอ่ยถามลูกค้าที่เปิดประตูเข้ามาอย่างมีมารยาท ชานนท์นิ่งไปทันทีเมื่อเห็นใบหน้าแสนน่ารักของลูกค้า
“ เอาชาเขียวหวานน้อย 1 ค่ะ ” น้ำมนต์เอ่ยบอกออกไป ชานนท์ก็ยังยืนมองใบหน้าสวยใสนิ่งราวกับโดนมนต์สะกดไม่ได้ยินในสิ่งที่ลูกค้าสั่ง
“ พี่ค่ะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ ” น้ำมนต์เอ่ยเรียกเมื่อเห็นอีกคนนิ่งไป
“ คุณนนท์คะ คุณนนท์ ” พนักงานอีกคนที่กำลังล้างอุปกรณ์อยู่ที่ซิ้งค์เอ่ยเรียกเจ้านายเบาๆ
“ อะ อ๋อ…ครับ รับอะไรนะครับ ” ชานนท์เอ่ยถามออกไปอีกครั้ง
“ ชาเขียวหวานน้อย 1 ค่ะ ” นิ้วเรียวยกขึ้นมา 1 นิ้วและเอ่ยบอกชานนท์ออกไปด้วยรอยยิ้มแค่ใบหน้าสวยๆก็สะกดอีกคนจนแทบทำอะไรไม่ถูกแล้วนี่ยังจะยิ้มหวานใส่จนชานนท์ตัวชาขาแข็งไปหมด
“ คุณนนท์คะ ดูท่าจะไม่ไหวหลบค่ะเดี๋ยวเกลทำเอง” ลูกน้องที่เห็นเจ้านายสติสตังล่องลอยออกไปก็เอ่ยบอกและเข้ามาทำออเดอร์ของลูกค้าเอง
“ ได้แล้วค่ะ ชาเขียวหวานน้อยลูกค้ารับเค้กเพิ่มด้วยไหมค่ะวันนี้มีเค้กมาใหม่เยอะเลยดูก่อนนะคะ ” พนักงานเอ่ยแนะนำลูกค้า น้ำมนต์ตาลุกวาวขึ้นทันทีเมื่อเห็นเค้กหน้าตาน่าทานมากมายวางอยู่ในตู้…
“ เอาชิ้นนี้ ชิ้นนี้ ชิ้นนี้ ชิ้นนี้แล้วก็ชิ้นนี้ค่ะเพิ่มน้ำเปล่าเย็นๆอีก 1 ขวดนะคะ ” นิ้วเรียวชี้เอาทุกชิ้นที่เธอคิดว่ามันน่ากิน พนักงานรีบเปิดตู้หยิบเค้กใส่กล่องให้ด้วยรอยยิ้มกับความน่ารักของลูกค้าที่สั่งเค้กโดยไม่คิดเยอะไม่เหมือนบางคนจะกินสักคำก็คิดแล้วคิดอีกกลัวอ้วนบ้างละ กลัวน้ำหนักขึ้นบ้างละ
“ เยอะขนาดนี้กินหมดเหรอครับ ” ชานนท์กว่าจะดึงสติตัวเองกลับมาได้ก็เล่นเอานาน เมื่อได้สติรีบเอ่ยถามออกไปทันที
“ หมดสิค่ะ “
” ชอบทานขนมเค้กเหรอครับ “ ชานนท์เอ่ยถามขึ้นอีกครั้งตาก็เอาแต่มองสำรวจใบหน้านวลสวยของลูกค้าจนพนักงานต้องลอบยิ้มให้กับเจ้านาย
” ค่ะ น้ำมนต์ชอบขนมหวานทุกอย่างและชอบน้ำชงพวกนี้แต่น้ำขอหวานน้อยเพราะไปเน้นหวานหนักที่ขนมนะคะ “ น้ำมนต์เอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม
ฮ่า…ฮ่า…ฮ่า
ชานนท์และเกลพนักงานของร้านระเบิดหัวเราะเสียงดังลั่นร้านกับประโยคหวานน้อย หวานหนักของน้ำมนต์
” คุณชื่อน้ำมนต์เหรอครับ ? “ ชานนท์เอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง
” ค่ะ “
” ผมชื่อชานนท์นะครับ ส่วนยันเด็กหัวแดงนี่ชื่อเกลยินดีที่ได้รู้จักคุณน้ำมนต์นะครับเรียกผมพี่นนท์ก็ได้ครับผมแก่กว่าคุณแน่นอน “ ชานนท์เอ่ยแนะนำตัวเอง
” ค่ะ ยินดีเช่นกันค่ะเรียกน้ำมนต์ก็พอค่ะไม่ต้องมีคุณ” ทั้งสามพูดคุยกันอย่างสนุกสนานเพราะต่างคนต่างก็เข้ากับคนอื่นง่ายเหมือนๆกัน
“ คิดเงินให้น้ำมนต์ด้วยนะคะ ” น้ำมนต์เอ่ยบอกก่อนจะยกแก้วชาเขียวหวานน้อยขึ้นมาดูดอีกครั้ง
“ ชาเขียว 65 เค้ก 55x5=275 น้ำเปล่า 10 บาททั้งหมด 350 บาทค่ะคุณน้ำมนต์ “ เกลที่รับหน้าที่คิดเงินเอ่ยบอกออกไป มือเรียวหยิบเงินออกมาจากกระเป๋ากำลังจะยื่นไปให้เกลแต่ทว่า..
” คิดเงินจากฉัน “ มือหนาส่งบัตรแบล็คการ์ดสีดำไปให้เกลก่อนจะเอ่ยบอกออกไป
” ขอบคุณพี่ดินแดนมากนะคะ แต่น้ำมนต์จ่ายเองดีกว่าค่ะ “
” เงียบไปเลย ! “ ดินเอ่ยบอกน้ำมนต์เสียงเข้มทำเอาน้องเงียบไปทันที
“ ทำไมมึงต้องดุน้องด้วยวะไอ้ดิน ”
ชานนท์เอ่ยบอกเพื่อนออกไปดินแดนและชานนท์เป็นเพื่อนเรียนรุ่นเดียวกันแต่ชานนท์ชอบที่จะขายของและอยากมีร้านกาแฟจนขยายสาขาหลายสาขาในเมืองและส่วนใหญ่จะตั้งอยู่ในตึกสำนักงานแบบนี้เขามาตีตลาดพนักงานออฟฟิตและมันก็ขายดีมากๆทุกสาขาและยังมีอีกหลายสาขาที่เพิ่งเปิดใหม่อยู่ในโรงพยาบาล มหาวิทยาลัย
“ เกี่ยวอะไรกับมึงจะเอาไหมเงิน ” ดินแดนเอ่ยบอกเพื่อนออกไปมันแฝงไปด้วยความไม่พอใจมากมายอยู่ในน้ำเสียงเข้มๆของเขา เกลรับบัตรมาจัดการรูดและส่งบัตรคืนให้ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก
“ ไป ” ดินแดนเอ่ยสั่งน้ำมนต์
“ ไว้เจอกันใหม่นะคะพี่นนท์ น้องเกล ” มือเรียวยกมือขึ้นบ๊ายบายทั้งสองก่อนจะเดินตามหลังดินแดนออกจากร้านไป
ทั้งสองยืนนิ่งอยู่หน้าลิฟต์และมีพนักงานอีกหลายคนยืนรอลิฟต์อยู่ด้วยประตูลิฟต์เปิดออกทุกคนสาวเท้าเข้าไปในลิฟต์ที่นี่ไม่มีข้อห้ามเจ้านายหรือลูกน้องทุกคนขึ้นลิฟต์ร่วมกันได้แม้กระทั่งแม่บ้านและรปภ
ในช่วงเช้าของวันพนักงานเบียดเสียดกันขึ้นตึกทำให้ร่างบางยืนแนบชิดอยู่กับดินแดนน้ำมนต์ที่รู้สึกไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เอาซะเลย เธอหายใจแทบไม่ทั่วท้องเธอไม่ได้อยากอยู่ใกล้เขาเลยคิดว่าเขาขึ้นตึกไปแล้วด้วยซ้ำแต่ไหงเขายังอยู่ข้างล่างได้ละ
ติ่ง!
เสียงประตูลิฟต์เปิดออกพนักงานกรูกันเดินออกจากลิฟต์เหลือเพียงทั้งสองที่ยังยืนรออยู่เพราะห้องทำงานของดินแดนอยู่บนชั้น 40 ชั้นสูงสุดของตึกสำนักงานแห่งนี้ตาคมเอาแต่มองน้องอย่างรู้สึกไม่ชอบใจ
ติ่ง!
เสียงแจ้งเตือนลิฟต์ดังขึ้นอีกครั้งสองขาแกร่งสาวเท้าเดินออกจากลิฟต์ไปน้ำมนต์ก็เดินตามออกมาอย่างว่าง่ายก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆชั้นมีโต๊ะทำงาน 2 โต๊ะที่คาดว่าน่าจะเป็นโต๊ะเลขาของท่านประธานและรองประธาน ขาเรียวเดินตามดินแดนเข้ามาในห้องทำงานรองประธานร่างบางตั้งท่าจะนั่งลงบนโซฟาพลันต้องหยุดเมื่อ..
” น่ารำคาญ เธอทำให้ฉันเสียเวลาต้องลงไปตามถ้ารู้ว่ากำลังระริกระรี้อยู่กับผู้ชายฉันจะไม่ลงไปให้เสียเวลาเลย “
ดินแดนเอ่ยต่อว่าน้ำมนต์ออกไปเขาขึ้นมานานแล้วแต่ไม่เห็นอีกคนตามขึ้นมาจนแม่ที่นั่งอยู่ในห้องทำงานผู้เป็นพ่อเดินมาดูไม่เห็นน้ำมนต์เลยใช้ให้ลูกชายลงไปตามน้องกลัวน้องจะขึ้นมาไม่ถูกเพราะไม่รู้ชั้น
“ ใครใช้ให้ลงไปละคะ น้ำมนต์ขึ้นมาเองได้ ”
ตุ๊บ!
“ ก็ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ฉันก็ไม่คิดจะเสียเวลากับคนอย่างเธอหรอกไปซื้อเค้กหรือจะไปยั่วผู้ชายกันแน่ถ้าเป็นอย่างหลังไอ้เค้กนี่ก็ไม่ต้องกิน “ มือหนาแย่งถุงขนมเค้กในมือน้ำมนต์และโยนทิ้งถังขยะไปทันที พลางเอ่ยต่อว่าน้ำมนต์เสียงดังลั่นห้อง
“ พี่ดินแดน มันจะมากไปแล้วนะคะ ” น้ำมนต์เอ่ยเสียงดังใส่อย่างไม่คิดยอมเพราะสิ่งที่เขาทำมันมากเกินไปจริงๆ
“ สำหรับคนอย่างเธอมันน้อยไปด้วยซ้ำ ” ดินแดนเอ่ยขึ้นและเดินไปทิ้งสะโพกลงนั่งบนเก้าอี้ทำงานราคาแพงอย่างไม่คิดสนใจน้ำมนต์
น้ำมนต์พยายามควบคุมลมหายใจให้สม่ำเสมอที่สุดเพื่อดับอารมณ์โกรธภายในใจของเธอ ดวงตาคู่สวยดูเศร้าสร้อยลงไปก่อนจะมองไปยังถุงขนมเค้กของเธอในถังขยะเธอตั้งใจจะซื้อมันไปฝากพี่ชายกับแม่ของเธอเย็นนี้ต่างหาก
^^
- ผู้เขียน
