อัยวานั่งอยู่ตรงนั้น มือเล็ก ๆ กำช้อนตักไอศกรีมป้อนเข้าปากให้หนูน้อย เสียงหัวเราะของอิงฟ้าดังเจื้อยแจ้วให้ได้ยินตลอดเวลา
ธีร์ธัชนั่งนิ่งเขายังคงไม่กล้าพูด แม้เวลาจะผ่านมานานเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว แค่เฝ้ามองอยู่เงียบ ๆ แววตาของลูกเต็มไปด้วยความสุขแบบที่เขาไม่เคยเห็น
อัยวาหัวเราะสดใสออกมาเวลาหนูน้อยพูดจาไร้เดียงสา มือของธีร์ธัชขยับขึ้นช้า ๆ เขาแค่อยากจะปัดเศษไอศกรีมที่เปื้อนปลายผมเธอออกให้ แต่ก่อนที่ปลายนิ้วจะสัมผัสเขาก็หยุดชะงักอยู่กลางอากาศทันที แค่ระยะห่างไม่ถึงคืบเดียวเท่านั้น เขาหยุดเพราะคิดว่ามือของเขาไม่คู่ควรกับการแตะต้องเธออีกต่อไปต่างหาก แต่อัยวาเหมือนรู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับรอบตัว เธอหันหน้ามามองเขาเพียงนิดหน่อย และตัดสินใจถามในสิ่งที่อยากได้คำตอบอีกครั้ง
“คุณใช่คุณธีร์ธัช พิพัฒน์พงษ์ไหมคะ?” เธอถามออกมาในสิ่งที่ตัวเองสงสัยมาตลอด ใจจดจ่อรอฟังกับคำตอบที่อีกฝ่ายจะตอ
