เสียงกระดิ่งโรงเรียนดังขึ้นในตอนบ่ายสี่โมง เด็ก ๆ ทยอยวิ่งออกจากอาคารเพื่อไปหาพ่อแม่ที่มารอรับ หนูน้อยอิงฟ้าก็เช่นกันเธอไม่ลืมที่จะแวะไปหาพี่อัยวาคนโปรด ที่นั่งอยู่ตรงม้านั่งใต้ต้นจามจุรีหน้าโรงเรียน
“พี่อัยนั่งรอน้องชายมารับเหรอคะ?”
อัยวาหันหน้าไปตามเสียงที่คุ้นหู พร้อมกับส่งยิ้มให้กับคนที่ทักทาย
“ใช่จ้ะ แต่รถคงติดอชิเลยยังมาไม่ถึงเลย อิงฟ้าจะกลับบ้านแล้วเหรอคะ?"
“ใช่ค่ะ วันนี้พ่อมารับหนูด้วยนะ ให้พ่อไปส่งพี่อัยไหมคะ หนูจะได้เจอบ้านพี่อัยด้วย”
หนูน้อยยืนอยู่ตรงหน้ายืนส่ายตัวดุ๊กดิ๊กไปมาเวลาพูดคุยกับหญิงสาว วันนี้ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เพราะพ่อสัญญาว่าเลิกเรียนเสร็จจะพาไปกินไอศกรีมของโปรดก่อนกลับบ้าน
อัยวายิ้มอย่างเอ็นดูอีกครั้ง เสียงพูดของเด็กหญิงยังคงเป็นเสียงเดียวกับที่เธอฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นที่สุดเสมอ
“ดีจังเลยค่ะ คุณพ่อมีเวลามารับด้วย พี่ดีใจด้วยนะ พี่ก็ขอบคุณที่อิงฟ้ามีน้ำใจ
