ค่ำคืนของวันเดียวกัน
แสงสลัวจากโคมไฟข้างหัวเตียงนอน บนเตียงเล็กมีธีร์ธัชที่นอนตะแคงข้างโอบกอดลูกสาวตัวน้อยที่มุดเข้ามาในอ้อมแขนอย่างเคยชิน หนูน้อยอิงฟ้าไม่ได้พูดอะไร ต่างคนต่างนอนนิ่งเงียบ แต่ธีร์ธัชรู้ดีว่าลูกสาวก็มีอะไรอยู่ในใจไม่ต่างกับเขาเลย
“พ่อคะ” เสียงเล็ก ๆ ที่นุ่มน่าฟังดังขึ้นในความเงียบ
“ครับลูก”
“แม่ออกจากบ้านไปแล้ว พ่อไม่คิดถึงแม่เหรอ?”
ธีร์ธัชนิ่งไปไม่คิดว่าลูกสาวจะมาถามแบบนี้ มือที่ลูบผมนุ่ม ๆ หยุดค้างกลางอากาศ เขาหลับตาลงเบา ๆ สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ
“คิดถึงสิครับ แต่คิดถึงทุกเรื่องที่เคยเกิดขึ้น บางครั้งนะลูกคนเราก็ต้องเลือกให้ตัวเองได้มีพื้นที่หายใจได้เองก่อน พ่อไม่ได้รักแม่ในแบบที่หนูคิดหรือคนอื่นคิด”
“หนูไม่เคยเห็นพ่อแม่สวีตกันเลยสักครั้ง”
“ครับ เพราะเรื่องของพ่อกับเขามันอธิบายยาก”
หนูน้อยอิงฟ้าขยับเข้าหาโอบกอดพ่อแน่น ๆ ขึ้นอีกครั้ง
“พ่อเลือกหนู แล้วพ่อเ
