เช้าวันจันทร์ หลังจากกลับจากไปรักษาดวงตามาได้ 3 อาทิตย์ ชีวิตของอัยวามีความสุขมากกว่าตอนนั้นที่ดวงตายังมองไม่เห็น ใช้ชีวิตง่ายขึ้น มองเห็นความสุขที่มีรอบตัวมากยิ่งขึ้น และทุกวันเธอก็มองเห็นเขาคนนั้นที่มาจอดรถซุ่มมองดูรั้วหน้าบ้านเธอทุกวัน
“พี่อัยเหมือนฝนจะตกอ่ะ ผมคงไปส่งพี่กับอิงฟ้าไม่ได้ เรียกแก๊บดีไหมพี่หรือจะไปแท็กซี่”
“เรียกแก๊บก็ได้ พี่ไม่อยากเดินไปเรียกแท็กซี่หน้าหมู่บ้านหรอกนะ”
“เอ๊ะ! แต่ผมว่าลองไปถามพี่ธีร์ดูก่อนดีไหม เผื่อเขาอยากไปส่งพี่อัยกับอิงฟ้า เขามาทุกวันเลยนะพี่อัยเห็นไหมอะ?”
อัยวาชะเง้อหน้าออกไปมองถนนหน้าบ้านอีกครั้ง รถยนต์คันเดิมก็ยังคงติดอยู่แบบนี้ในทุก ๆ เช้าและตอนเย็น เขาไม่เข้ามาและเธอก็ไม่เคยออกไปถาม มีแต่ลูกสาวที่บางครั้งก็ออกไปคุยกับพ่อบ้าง
“มาทุกวันเลย เหมือนตอนอิงฟ้าเข้ามาอยู่บ้านเราใหม่ ๆ พี่เขาก็มาทุกวัน บางคืนตีสองพี่ธีร์ก็ยังยืนเฝ้าหน้าบ้านเราอยู่เลย
