เช้าวันที่ต้องเดินทางกลับไทย อากาศในเมืองยังเย็นสบายเหมือนทุกเช้า แต่อะไรบางอย่างในใจของธีร์ธัชมันไม่เหมือนเดิมเลยในเวลานี้ โต๊ะอาหารเช้าที่เคยนั่งกันแบบเงียบ ๆ วันนี้กลับดูคึกคักกว่าทุกวัน อิงฟ้ายังคงเจื้อยแจ้ว เสียงหัวเราะสดใสดังสลับกับเสียงช้อนกระทบจานเล็ก ๆ ของเด็กน้อย พูดคุยไม่หยุดเพราะตื่นเต้นที่จะได้กลับเมืองไทยแล้ว ไปเจอเพื่อน ได้นั่งเครื่องบิน แต่เสียงเหล่านั้นกลับยิ่งตอกย้ำให้ธีร์ธัชรู้ว่าความสุขนี้ของเขาที่มีกำลังจะหมดลงอีกครั้งแล้ว
ธีร์ธัชมองหน้าอัยวา เธอยังคงนั่งนิ่ง ยิ้มให้กับลูกสาวบ้างในบางครั้งแต่แววตาเธอดูเหมือนคนที่พยายามทำใจมาแล้วทั้งคืนเหมือนกัน เขาไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่าเธอก็ไม่อยากกลับเหมือนกับเขาเช่นกัน เพราะพอกลับถึงเมืองไทย เขาจะไปอีกบ้าน ส่วนเธอกับลูกก็จะกลับไปอีกทาง ไม่มีอีกแล้วบ้านที่มีสามคนพ่อแม่ลูก
“อิงฟ้าอย่าลืมกินให้หมดนะลูก จะได้ไม่หิวกลางทาง” อัยวาพูดขึ้
