หลายวันผ่านไป
โรงเรียนอนุบาล
เสียงเด็กน้อยค่อย ๆ เบาลงเรื่อย ๆ เมื่อผู้ปกครองทยอยกันมารับลูกกลับบ้านกันเกือบหมดแล้ว อัยวากำลังจะเดินลงบันไดที่เหลืออยู่อยู่ไม่ถึง 5 ขั้น แต่เธอไม่อาจรู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองเธออยู่อย่างเย้ยหยันจากด้านหลัง
“ยังกล้ากลับมายืนที่นี่อีกเหรอ คนอย่างแกไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะหายใจใกล้ลูกฉันด้วยซ้ำ”
น้ำเสียงแข็งกร้าวของผู้หญิงคนหนึ่งกระแทกใส่โสตประสาทของอัยวาอย่างจัง เสียงนั้นมาจากทางด้านหลังแต่ค่อนไปทางซ้ายเล็กน้อย อัยวาหยุดชะงักก่อนจะหันใบหน้าไปทางต้นเสียงอย่างช้า ๆ ไม่มั่นใจว่าตัวเองเผชิญอยู่กับอะไร แววตาที่มองไม่เห็นจ้องไปในความว่างเปล่า ขณะที่ริมฝีปากขยับถามด้วยเสียงสั่นกลัว
“คุณคือใครคะ?”
“จำเสียงฉันไม่ได้เหรอ? ทั้งที่มันน่าจะติดอยู่ในหัวแกไปจนวันตาย ฉันคือวริษาเมียของธีร์ธัช คนที่แกเคยอุ้มบุญลูกให้ยังไงล่ะ หรือว่าลืมไปแล้วว่าแกเคยเป็นใคร?”
อ
