วิวาห์รักจอมร้าย

10

มาธวีตื่นเช้ามาด้วยอาการแพ้ท้องที่ทำให้เธอเวียนหัวเสียจนแทบลุกไม่ขึ้น เธอแพ้มากกว่าเมื่อวานเสียอีก ทั้งๆ ที่อุตส่าห์ได้ไปหาหมอและฝากครรภ์มาเรียบร้อยแล้ว สงสัยอาจจะเป็นเพราะความเครียดจากการถูกทริสตันกดดัน แถมเธอยังฝันถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองเดือนก่อน ทำให้จากที่วันนี้วางแผนไว้แล้วว่าเธอจะต้องจัดการปิดบ้านแล้วหนีไปจากที่นี่สักพัก ก็มีอันต้องล้มเลิกไปหมด หลังจากที่อาเจียนเสียจนหมดแรง หญิงสาวจึงกลับมาทิ้งตัวบนเตียงนอนอีกครั้งแล้วเผลอหลับไป มารู้สึกตัวอีกทีก็เห็นว่านี่เป็นช่วงสายมากแล้ว ประกอบกับคิดว่าตนเองอาการดีขึ้นแล้ว หญิงสาวเลยจัดการโทร.ไปลาออกเป็นอันดับแรก ขณะที่ต่อมาเริ่มวางแผนชีวิตตนเองว่าเธอจะทำอย่างไรต่อไปดี

เธอไม่ได้อยากเลือกทางนี้...แต่การหนีจากทริสตันเป็นทางที่ดีที่สุด

เมื่อวานทริสตันอาจจะยังไม่ทันตั้งตัว แต่ถ้าเกิดมีเวลาคิด เธอรู้แน่ว่าเจ้านายของเธอจะต้องหาทางบีบเอาความจริงจากเธอไปจนได้ ในเมื่อเธอไม่ต้องการให้เขารู้ ทางที่ดีที่สุดที่เธอทำได้คือต้องไปให้พ้นหน้าของเขา

แต่...เธอจะไปที่ไหน

มาธวีเสียใจก็ตอนนี้เองที่เธอเป็นคนมีเพื่อนน้อย จะให้เธอกลับไปบ้านป้าเธอก็ไม่อยากไป เธอไม่ต้องการทำให้ท่านอับอายคนแถวนั้นว่าเธอท้องไม่มีพ่อ แม่เธอทำให้ป้าอายมามากพอแล้ว เธอไม่อยากทำให้ท่านเสียใจอีก เพื่อนสนิทของเธอคนเดียวที่พอจะพึ่งพาได้ก็ยังอยู่ที่ออสเตรเลีย อีกฝ่ายเรียนปริญญาโทและทำงานไปด้วย และมีอีกคนก็คืออาชวิน แต่เธอตัดรุ่นพี่หนุ่มคนนี้ไปได้เลย เขามีความเกี่ยวพันกับทริสตันอยู่ และเธอไม่อยากให้เขาหรือทริสตันตามตัวเธอได้

สุดท้ายเธอก็จำเป็นต้องพึ่งตัวเองสินะ

บางทีมาธวีก็ได้แต่ภาวนาว่าทริสตันจะไม่คิดซักไซ้อะไรเธอต่อ และเชื่อในสิ่งที่เธอพูดจนยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ

ทว่ามาธวีคิดผิด...

ตอนที่กำลังนั่งอยู่ภายในห้องรับแขกกึ่งห้องนั่งเล่นภายในบ้านหลังเล็กของตนเอง หญิงสาวก็ต้องประหลาดใจเมื่อมีคนมากดกริ่งหน้าบ้านเธอในเวลานี้

บางทีอาจจะเป็นคนส่งของ มาธวีสงสัย แต่เมื่อคิดได้ว่าเธอแทบไม่สั่งซื้ออะไรก็อดประหลาดใจไม่ได้ กระทั่งเดินออกไปหน้าบ้านจึงได้พบว่าเป็นทริสตันที่ยืนอยู่หน้ารั้วที่สูงไม่ถึงอกของเขาด้วยสีหน้าถมึงทึงดุดัน

“คุณ...!”

มาธวีเบิกตากว้าง มองคนที่ไม่คิดมาก่อนเลยว่าเขาจะโผล่มาอยู่หน้าบ้านของเธอด้วยความรู้สึกตกใจระคนประหลาดใจ

ดวงตาของทริสตันวาบวับดุดันในยามจ้องมองเธอนิ่ง ก่อนที่เขาจะพูดกับเธอเป็นประโยคแรกที่ทำให้เธอถึงกับหวาดหวั่นในอกออกมาว่า

“คุณจะลาออกเหรอผึ้ง”

“ค่ะ”

มาธวีพยักหน้าตอบรับ ไม่รู้จะปฏิเสธไปเพื่ออะไร

เธอยอมทิ้งงานมากกว่าจะเลือกเขา ทริสตันก็น่าจะรู้ดีแล้ว แต่ทำไมเขาถึงยังต้องตามเธอมาถึงบ้านด้วย

“ผมไม่ให้คุณออก”

ชายหนุ่มประกาศกร้าว และนั่นทำให้มาธวีคอแข็งด้วยความไม่ชอบใจขึ้นมาเช่นเดียวกัน

“คุณห้ามผึ้งไม่ได้ อีกอย่างเชิญคุณออก...”

ทริสตันไม่สนใจหรอกว่ามาธวีจะอยากหรือไม่อยากอะไร และไม่สนใจด้วยว่าเธอจะต้อนรับเขาหรือไม่ ชายหนุ่มจ้องหญิงสาวเขม็ง สีหน้าเกรี้ยวกราดชัดเจนในตอนที่สั่งเธอว่า “เปิดประตูให้ผมเข้าไป”

“ไม่”

มาธวีปฏิเสธทันควัน แล้วค่อยๆ ถอยหลังห่างจากประตูรั้ว

เธอไม่ต้อนรับเขา ไม่อยากเห็นทริสตันที่บ้านของเธอ ฉะนั้นเขาควรกลับไปได้แล้ว อย่ามารบกวนเธออีก

ทริสตันจ้องมองเธอด้วยสีหน้าไม่ยี่หระ เธอไม่เปิดให้เขาก็ไม่เป็นไร เขาหาวิธีเข้าไปเองก็ได้

“ได้ งั้นผมจะเข้าไปเอง”

ชายหนุ่มบอกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงและสีหน้าท้าทาย เขาแสยะยิ้มออกมาก่อนจะเริ่มโหนตัวเองกับประตูรั้วบ้านของหญิงสาว เธอไม่เปิดก็ปีนเข้าไปก็ได้ ใครจะทำไม

มาธวีพอเห็นทริสตันเริ่มปีนรั้วบ้านเธอ หญิงสาวก็รีบร้องห้ามเอะอะเสียงดังทันที

“เอ๊ะ ห้ามปีนนะ!”

ทว่าไม่ทันเสียแล้ว เพราะทริสตันข้ามมาอยู่ฝั่งเดียวกับเธออย่างรวดเร็ว มิหนำซ้ำยังก้าวไม่กี่ก้าวก็เข้ามาประชิดตัวเธอได้แล้ว

มาธวีพยายามบิดข้อมือเล็กที่ถูกเขาฉวยจับเอาไว้แน่นให้พ้นจากมือเขา แต่ทริสตันยิ่งเห็นเธอต่อต้านก็ยิ่งจับมือเธอแน่น แน่นเสียจนมาธวีมีสีหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ เขาถึงยอมคลายแรงที่กำแน่นลงนิดหน่อย ทว่าถึงอย่างนั้นก็ไม่ปล่อยเธอไปอยู่ดี

“คุณทริสตัน ผึ้งว่าคุณไม่มีสิทธิ์ทำอย่างนี้นะคะ”

ใบหน้าหล่อเหลานั้นจ้องมองเธอด้วยสีหน้าถมึงทึงดุดัน และไม่ตอบรับอะไรกับคำพูดของเธอแม้แต่น้อย

“เข้าบ้านก่อน”

เขาไม่เพียงแค่พูด ยังลากเธอไปยังประตูบ้านที่เปิดกว้าง และนั่นทำให้มาธวีขืนตัวต่อสู้เขาอย่างสุดกำลัง

“งั้นคุณก็ออกไปแล้ว ผึ้งจะเข้าบ้าน”

เธอไม่เพียงแต่พูด มืออีกข้างที่ว่างยังพยายามแกะมือของเขาออกจากข้อมือเธอ ทั้งดึงทั้งหยิกทั้งตีจนทริสตันหยุดเดินแล้วหันมาจ้องมองเธอด้วยสายตาข่มขู่อย่างชัดเจน

“จะเดินตามผมเข้ามาดีๆ หรือจะคุยกันตรงนี้ให้คนรับรู้กันไปหมด”

เขาพูดพร้อมกับดึงเธอเข้ามาใกล้ มืออีกข้างที่ว่างสอดรัดเอวบางดึงรั้งเข้ามาแนบชิดกับร่างสูงใหญ่แข็งแกร่งของเขา

“คุณทริสตัน!”

มาธวีหน้าซีดเผือด ตัวแข็งทื่อในอ้อมกอดของทริสตันทันที และกิริยานั้นของเธอก็ทำให้เขาพึงพอใจ ดวงตาสีน้ำตาลทองคล้ายกับจะพอใจที่เห็นเธอนิ่ง เขาก้มหน้าลงเข้ามาหาเธอจนมาธวีต้องเบือนหน้าหนีไม่อาจทนสบตาเขาได้อีก

“ถ้าคุณยังดื้ออย่างนี้ ผมจะทำตามความคิดของผมโดยไม่ถามอะไรคุณอีกแล้วนะมาธวี”

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงทุ้มนุ่มข่มขู่เธอ และนั่นทำให้มาธวีได้แต่ข่มกลั้นด้วยความเจ็บใจที่เธอไม่อาจสู้เขาได้

ไม่ใช่ว่าไม่เคยสู้ แต่เธอสู้ไม่ได้จริงๆ

“บ้าอำนาจ”

หญิงสาวพึมพำด่าชายหนุ่มในตอนที่เขาแทบจะอุ้มเธอเดินเข้าไปในบ้าน เขาก้าวยาวๆ เพียงไม่กี่ก้าวก็มาหยุดอยู่หน้าโซฟาตัวใหญ่ จากนั้นชายหนุ่มจึงหันมาตอบรับคำพูดของหญิงสาวที่ต่อว่าเขาเมื่อครู่นี้อย่างหน้าตาเฉย

“อืม รู้ก็ดีแล้ว ถ้ายังไม่ทำตามที่ผมบอกละก็ ผมจะทำมากกว่านี้จริงๆ ด้วย”

มาธวีผลักอกคนที่ปล่อยมือเธอแล้วให้เขาถอยไปห่างๆ สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความฉุนเฉียวขึ้งโกรธอย่างที่ไม่เคยแสดงออกต่อหน้าทริสตันสักครั้งเดียว

“ผึ้งไม่ใช่ลูกน้องของคุณแล้วนะคะ ผึ้งหวังว่าคุณจะเคารพผึ้งด้วย”

ทริสตันมองใบหน้าหวานที่แดงก่ำเพราะความโกรธเคืองของเธอด้วยสายตาทั้งพึงพอใจและขัดใจ เขาพอใจที่เห็นเธอมีอารมณ์อย่างอื่นบ้างอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ก็ไม่พอใจหรอกที่เธอต่อต้านเขาอย่างนี้ และแทนที่ชายหนุ่มจะถอยห่างจากเธออย่างที่มาธวีต้องการ เขากลับก้าวเข้าไปหาเธออีกครั้ง กระทั่งทำให้เธอถอยจนไม่มีทางถอยหนีได้อีกต่อไป

ชายหนุ่มกักร่างเล็กเอาไว้ระหว่างร่างสูงใหญ่ของเขา สองมือค้ำยันกับกำแพงขณะที่ก้มหน้าบอกกับหญิงสาวด้วยประกายตาวาววับถือสิทธิ์แสดงความเป็นเจ้าของ

“ใช่...คุณไม่ใช่ลูกน้องแล้วผึ้ง”

“...”

“คุณเป็นเมียผม เป็นแม่ของลูกผม”

ใช่ เธอเป็นของเขา ลูกในท้องเธอก็ลูกเขา มาธวีไม่อาจปฏิเสธความจริงข้อนี้ได้

เธอไม่มีทางรู้หรอกว่า ต่อให้ไม่เกิดเรื่องคืนนั้น แต่สักคืนระหว่างเธอกับเขามันก็ต้องก้าวมาถึงจุดนี้อยู่ดี

เพราะแต่ไหนแต่ไรแล้ว...มาธวีถูกเขานับว่าเป็นผู้หญิงของเขามาโดยตลอด

เพียงแต่เธอไม่เคยรู้...