“อร่อยมากเลย แม่บ้านนายนี่ฝีมือดีจริงๆ” เอกภาพเพียงแต่ยิ้มรับคำชมของเพื่อน
“เด็กๆ เป็นยังไงบ้าง” วัชรชวนคุยไปเรื่อย หลังจากคุยเรื่องงานไปพอสมควร
“สบายดี” เอกภาพตอบรับเสียงเรียบตามนิสัย เหลือบมองแม่บ้านสาวที่เดินหายไปในครัวด้วยความโล่งอก อย่างน้อยก็ไม่อยากให้อยู่แถวนี้ให้เพื่อนเขามอง เขารู้สึกหวงมากทีเดียว
“ขอบใจนายมากเพื่อน วันหลังจะมาฝากท้องใหม่” วัชรและวิษณุกล่าวลาเพื่อน หลังจากนั่งคุยกันอีกพักใหญ่
“ได้เสมอ ขับรถดีๆ แล้วกัน” เอกภาพออกมาส่งเพื่อนทั้งสองที่หน้าบ้าน รถของเพื่อนรักเคลื่อนออกไปแล้ว จึงรีบเดินเข้าบ้านเพื่อเล่นงานใครบางคนที่แต่งตัววาบหวิวขนาดนั้น
“ซินนี่ๆ อยู่ไหน” เอกภาพเรียกหาทั่วบ้านด้วยความหงุดหงิด แต่หาไม่เจอ เขาจึงเดินไปหลังบ้าน เห็นคนที่กำลังหา ก้มหน้าก้มตาซักผ้าบางส่วนที่ไม่สามารถซักกับเครื่องซักผ้าได้ ปากเจ้ากรรมอยากต่อว่า แต่สายตาที่ดันเผลอไปมองร่องอวบอัดของปทุ
