“แล้วตกลงเขาเป็นผีหรือเปล่าล่ะ” คำพูดของสามีทำให้วิภาฮึดฮัดด้วยความหงุดหงิดกว่าเดิม
“รุมเข้าไปทั้งพ่อทั้งลูกเลย ใช่สิ ฉันมันไม่ดีนี่” วิภางอนทั้งสามีและลูกเดินหนีขึ้นห้องไป
“แม่งอนแล้วนะคะพ่อ” ณัฐรวีมองมารดาด้วยความห่วงใย ประสิทธิ์หัวเราะ
“อย่าไปสนใจอะไรแม่เขามากเลยลูก เดี๋ยวหายโกรธ หายงอนก็ดีเอง” ประสิทธิ์ลูบศีรษะของบุตรสาวเบาๆ “แล้วลูกเป็นยังไงบ้าง ทำงานมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีค่ะ หนูสนุกกับงานที่ทำค่ะ” เธอตอบบิดายิ้มๆ ยังหันไปมองบันไดบ้านด้วยความห่วงใยมารดา “พ่อจะไม่ไปง้อแม่หน่อยเหรอคะ”
“แม่ของหนูเป็นคนดีนะลูก ตอนนี้กำลังหงุดหงิด ยิ่งไปพูดก็ยิ่งโมโห ปล่อยไปก่อน แล้วจะดีเอง เชื่อพ่อสิ”
“ค่ะ งั้นหนูขอตัวไปนอนก่อน ราตรีสวัสดิ์นะคะพ่อ” หญิงสาวหอมแก้มบิดาก่อนที่จะเดินขึ้นห้องนอนบ้าง
เอกภาพออกจากห้องทำงาน แล้วเดินเข้าห้องนอน เขามองเห็นเมียสาวยืนอยู่ที่ระเบียง
ตอนนี้ทั้งสองย้า
