“หากคุณยังไม่ง่วง ฉันจะนั่งคุยเป็นเพื่อนกับคุณก่อน” เธอยังไม่อยากให้เขาจากไปในตอนนี้
“นอนเถอะ การพักผ่อนเป็นสิ่งที่มนุษย์ควรทำ” เขาตวัดแขนกำยำอุ้มร่างบอบบางไปวางบนที่นอนหนานุ่ม และห่มผ้าให้อย่างเอ็นดู
“ท่านพูดเหมือนคุณไม่ต้องพักผ่อน” เธอมองการกระทำของเขาตาปริบๆ
“สิ่งมีชีวิตต้องการการพักผ่อนแทบทั้งสิ้น แต่ข้าอยากมองเจ้าหลับสบายอยู่แบบนี้”
“ฉันอยู่คุยเป็นเพื่อนคุณแบบที่บอกดีกว่า เพื่อไม่เป็นการเอาเปรียบ” คำพูดนั้นเรียกรอยยิ้มจากใบหน้าคมสันได้เป็นอย่างดี
“เอาเปรียบเรื่องอันใด นอนเถอะคนดี” ปิแอร์กดร่างบอบบางที่ทำท่าจะลุกขึ้นนั่ง เขาจุมพิตที่หน้าผากแผ่วเบา สัมผัสนั้นทำให้หญิงสาวยอมนอนลงแต่โดยดี
ณัฐรวีพยายามบังคับไม่ให้ตัวเองหลับ แต่ความเหนื่อยล้าจากงาน จากการที่เขาพาออกไปเที่ยว ในที่สุดหญิงสาวก็หลับลงในที่สุด
ปิแอร์ยิ้มกว้างด้วยความเอ็นดู แม้จะอ่อนโยนและอ่อนหวาน เธอก็ดื้อใช่เล่น เขาเอื้อ
