“คุณ” ณัฐรวียิ้มรับร่างสูงที่เดินมาหาด้วยสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความสุข
“เจ้ากำลังคิดถึงข้าอยู่” ปิแอร์ดักคอหญิงสาวที่ยิ้มให้เขาด้วยความเอียงอาย การมาหาหญิงสาวทุกค่ำคืนทำให้เขาและเธอพัฒนาความรู้สึกที่มีต่อกันมากขึ้นทุกวัน
“ใครบอกว่าฉันคิดถึงคุณ” หญิงสาวแอบเขินที่เขารู้ทัน
“ข้ารู้ว่าเจ้าคิดถึงข้า เหมือนที่ข้าคิดถึงเจ้า” เขายิ้มทรงเสน่ห์บาดจิตยิ่งนัก
“ไม่ต้องมาปากหวาน” หญิงสาวว่าเสียงแผ่ว
“เจ้ารู้ได้ยังไงว่าปากของข้าหวาน” ณัฐรวีตาโตที่ได้ยินคำพูดนั้นของเขา เพิ่งเห็นว่าดวงตาแกร่งกล้าเป็นประกายแพรวพราวเจ้าชู้ “ว่าไงหืม เจ้ายังไม่ตอบข้าเลย” เขาเชยคางมนที่พยายามหลบหน้าด้วยความขัดเขินขึ้นมอง
“คุณพูดอะไรก็ไม่รู้” เธอยังเสมองไปทางอื่นขืนตัวเอาไว้ไม่ยอมสบสายตากับเขา
“วันนี้ข้าจะพาเจ้าไปเที่ยว อยากตอบแทนบุญคุณที่เจ้าช่วยข้าวันนั้น”
“เที่ยวที่ไหนหรือคะ” ณัฐรวีถามเสียงใส การวางตัวอยู่ในกรอบทำให้เธอ
