ณัฐรวีฉงนกับคำพูดของตัวเองว่าเธอพูดอะไรออกไป
“เจ้ายอมช่วยข้าเช่นนั้นรึ” ปิแอร์หันมาด้วยความหวัง
“ถ้าฉันช่วยคุณได้ ฉันก็อยากช่วยคุณจริงๆ” หญิงสาวให้ความมั่นใจแก่ชายหนุ่มอีกครั้ง
“แต่ตอนนี้ ข้าคงยังเล่าอะไรให้เจ้าฟังมากกว่านี้ไม่ได้” ปิแอร์มองสบตาสีน้ำตาลเข้มของหญิงสาวด้วยความหลงใหล มือใหญ่เอื้อมไปลูบไล้แก้มนวลเบาๆ สัมผัสแผ่วร้อนทำให้เธอเคลิบเคลิ้มมากกว่าจะปัดป้อง ดวงตาเข้มทำให้เธอตกอยู่ในภวังค์
“ข้าต้องไปแล้ว แล้วข้าจะมาหาเจ้าใหม่” ปิแอร์ปล่อยมือจากแก้มนวลอย่างแสนเสียดาย ยืนขึ้นมองหญิงสาวนิ่งนาน
“เดี๋ยวก่อนคุณ เดี๋ยวก่อน” เธอพยายามเรียกเขา อยากถามอะไรหลายสิ่งหลายอย่าง เขาพูดให้เธอรู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา
“หนูนิ่ม ตื่นหรือยังจ๊ะลูก”
ณัฐรวีสะดุ้งตื่นหอบสะท้าน ลูบใบหน้าแรงๆ ที่ได้ยินเสียงมารดา
วันนี้เธอต้องไปทำงานเป็นวันแรก หลังจากได้ทุนไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศ และเธอต้องกลับมาใช้ทุ
