“ตั้งโต๊ะเลยซินนี่ นายกินข้าวกับฉันด้วยสิ” วัชรหันไปบอกเอกภาพ
“ค่ะ” ซินนี่รับคำก่อนที่จะเลี่ยงเข้าครัวอีกครั้ง
“แม่บ้านนายนี่สุดยอดจริงๆ เลย ทำอาหารอร่อยมาก ฉันชักติดใจแล้วสิ ถ้าจะขอสักเดือนได้ไหมนี่”
“คงไม่ได้ เพราะวันนี้ฉันจะมารับซินนี่กลับ” เอกภาพยืนขึ้นเต็มความสูง ยอมเสียมารยาทกับเพื่อน วัชรอ้าปากค้าง เพื่อนรักของเขาเดินไปหาแม่บ้านสาว แล้วคว้าอาหารเช้าในมือของเธอไปวางไว้บนโต๊ะ
“นายมีแม่บ้านอีกหลายคน ให้พวกเธอจัดการกับอาหารเช้าแล้วกัน ส่วนฉันมีธุระสำคัญ หลานๆ ฉันทานข้าวไม่ได้เลย เพราะไม่มีแม่บ้าน ยังไงต้องขอโทษนายด้วย ฉันขอพาซินนี่กลับบ้านตอนนี้เลย”
วัชรได้แต่อ้าปากค้าง
“ใจเย็นเพื่อน แล้วข้าวของล่ะ ข้าวของของซินนี่” เขารีบถามเพื่อนเสียงอ่อย เห็นใบหน้าถมึงทึงของเพื่อนจึงไม่กล้ารั้งตัวซินนี่ให้อยู่ต่อ
“ไม่เป็นไร เสื้อผ้าไม่กี่ชุด” ความใจร้อนทำให้เอกภาพรีบลากซินนี่ออกจากบ้านของเพื่อ
