ความหวังที่ผุดวาบขึ้นในดวงตาของพิชาร์มีอันต้องดับวูบลงกับคำตอบของกัปตัน เพราะว่าโทรศัพท์เป็นสิ่งเดียวที่จะขอความช่วยเหลือจากชายฝั่ง
“หลบฝนกันก่อนเถอะ… ”
จู่ๆ ฝนก็โปรยลงมาอย่างแรงอีกระลอก คลื่นสูงเกือบสามเมตรสาดซัดน้ำทะเลมาถึงเวิ้งทรายใกล้โขดหินที่เขากับหล่อนยืนอยู่ ทำให้ทั้งสองต้องถอยร่นเข้ามาในเวิ้งทรายโอบล้อมไว้ด้วยโขดหินก้อนใหญ่ ช่วยกำบังทั้งลมและฝนกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา
“ดูนั่นสิ… ”
พิชาร์ดีใจ เหลือบไปเห็นกระท่อมเล็กๆ อยู่หลังโขดหิน เมื่อทั้งสองพากันเดินเข้าไปดูใกล้ๆ จึงได้รู้ว่ามันคือกระท่อมร้าง
“กระท่อมนี่จะมีอันตรายไหมคะ… ”
พิชาร์ถาม ขณะกวาดสายตาแลสำรวจไปรอบๆ เวิ้งทรายที่โอบล้อมไว้ด้วยโขดหิน
“คงเป็นกระท่อมที่ชาวประมงสร้างเอาไว้หลบภัยตอนมีพายุ… คิดเสียว่ายังไงคืนนี้เราก็มีที่นอน… ”
อดัมส์ตอบอย่างคนที่มองโลกในแง่บวกเสมอ
“แสดงว่าคืนนี้เราจะต้องนอนค้างที่เกาะนี่หรือคะ…
