สองชั่วโมงต่อมา...
ราชพฤกษ์ที่เพิ่งเดินมาถึงโต๊ะที่จองไว้ถึงกับเลิกคิ้วสูงเมื่อเหลือบไปเห็นอดีตน้องเขยที่มีอีกสถานะเป็นพาร์ทเนอร์ทางธุรกิจนั่งดื่มเหล้าอยู่ที่โต๊ะข้างๆ ใบหน้าหล่อเหลาของปิยังกูรดูเครียดๆเศร้าๆไม่ค่อยสู้ดีเหมือนคนมีเรื่องทุกข์ใจ แต่โคตรเจริญสายตาเขา
ตอนที่คุยโทรศัพท์กับหลานสาวตัวอวบที่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะอวบขึ้นกว่าครั้งล่าสุดที่เจอกันเขายังอยู่ที่ไซต์งาน ลืมสนิทว่านัดเพื่อนเอาไว้ พอนึกขึ้นได้ก็รีบเหยียบคันเร่งมิดไมล์เข้ากรุงเทพฯทันที
“ไอ้ไอมะรืนนี้ไปกินข้าวบ้านกูนะเว้ย ดอกรักบอกว่าคิดถึงลุงไออยากให้ลุงไอไปหา” ราชพฤกษ์หันไปพูดกับไอศูรย์เสียงดังกว่าปกติ พยักพเยิดส่งสายตาไปที่โต๊ะข้างๆเพื่อบอกว่าตนตั้งใจพูดเสียงดังให้อดีตน้องเขยได้ยิน
“จะดีเหรอวะ อาทิตย์ที่แล้วกูก็เพิ่งไปกินข้าวบ้านมึงมา เกรงใจคุณอาทั้งสองว่ะ”
“จะเกรงใจทำไมวะ บ้านกูก็เหมือนบ้านมึงแหละอย่าคิดมาก อีกอย่างดอก
