ตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบสัปดาห์แล้วที่ปิยังกูรเดินทางไปดูโรงงานที่เยอรมัน เห็นว่างานทางโน้นมีปัญหาอาจจะต้องอยู่นานกว่าที่แพลนเอาไว้ซึ่งยังไม่มีแพลนกลับ อาจจะลากยาวจนถึงเดือนก็เป็นได้
ถ้าเป็นเมื่อสองสามเดือนก่อนหญิงสาวก็คงยืดอกเชิดหน้าแล้วทำปากเก่งพูดว่า... แบบนั้นก็ดีสิ จะได้ไม่ต้องเห็นหน้า เบื่อหน้าเหมือนจะตาย แต่ทว่าหลายเดือนที่ผ่านมาเราสองคนเจอหน้ากันทุกวัน กินข้าวด้วยกันทุกเย็น ทุกวันหยุดก็พาลูกออกไปทำกิจกรรมข้างนอกด้วยกัน ยิ่งช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาที่ต้องส่งลูกเข้านอนด้วยกันทุกคืน มันเลยทำให้ความคิดของเธอค่อนข้างสับสน จะบอกว่าไม่อยากให้เขารีบกลับมาก็พูดไม่ได้เต็มปาก
มันมีทั้งความอยากให้ปิยังกูรรีบกลับมาเร็วๆกับเฉยๆที่กำลังตีรวนกันอยู่
“ดอกบัว”
“หื้อ? ว่าไง? มีอะไรก็พูดมา” พุดน้ำบุษย์ที่กำลังตรวจทานรายงานยอดขายของร้านขานรับเสียงเรียกของเพื่อนโดยที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่ตัวเลขบนหน้าจอไอแพ
