หลายวันต่อมา...
ปกติปิยังกูรจะโทร.วิดีโอคอลกลับมาหาลูกสาวตัวอวบตอนประมาณหกโมงเย็น คุยกันหนุงหนิงเป็นชั่วโมงกว่าจะวางสาย แต่ทว่าตอนนี้ยังไม่ทันจะสี่โมงเย็นลูกสาวตัวอวบของพุดน้ำบุษย์กลับงอแงให้แม่ดอกบัวโทรหาพ่อโปรดให้ไม่หยุดหย่อน
ถ้าเป็นหลายวันก่อนพุดน้ำบุษย์ก็คงลังเลว่าควรจะโทร.ปกติไปก่อนหรือว่าโทร.วิดีโอคอลไปเลย แต่พอได้ฟังเรื่องราวบางอย่างจากคุณหมอสาวก็ทำให้เธอตัดสินใจอะไรได้ง่ายขึ้น... นิ้วเรียวจึงเลือกกดโทร.วิดีโอคอล ถ้าปิยังกูรไม่ว่างหรือว่ากำลังยุ่งก็คงกดตัดสายไปเอง
หลังจากที่กดโทร.ออกไม่ถึงครึ่งนาทีปิยังกูรก็กดรับสาย ใบหน้าหล่อเหลาที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ส่งผลให้หัวใจของพุดน้ำบุษย์เต้นแรงกว่าปกติ ใครบอกว่ามีแค่ดอกรักที่คิดถึงพ่อโปรด... เธอเองก็เริ่มจะคิดถึงเขาขึ้นมาบางแล้วเหมือนกัน
“พี่โปรดยุ่งอยู่รึเปล่าคะ?”
“เปล่าครับ คุยได้”
“ลูกอยากคุยด้วยค่ะ”
และนั่นคือสิ่งที่พุดน้ำบุษย์
