หญิงสาวรีบป้ายน้ำตาทิ้ง ก่อนจะรีบถามเมสันด้วยความไม่สบายใจ “เมื่อไหร่คุณมิกถึงจะฟื้นคะ นี่ก็ผ่านมาตั้งสามวันแล้ว นวล...นวลกลัว...”
“นายมิกปลอดภัย ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วล่ะครับ”
“แล้วทำไม...ถึงยังไม่ฟื้นล่ะคะ” หล่อนกุมมือของโดมินิกเอาไว้แน่น น้ำตาไหลออกมาอีก “ถ้าไม่เป็นอะไรจริงๆ ก็น่าจะฟื้นได้แล้ว แต่นี่...คุณมิกยังนอนหลับตาอยู่เลย...”
“ผมก็ให้คำตอบไม่ได้หรอกครับ แต่คาดว่าคงอีกไม่นานนายมิกก็น่าจะฟื้น” เมสันระบายยิ้มอย่างอ่อนโยน “ผมว่าระหว่างนี้คุณนวลควรจะพักผ่อนบ้างนะครับ ไม่ห่วงตัวเองก็ห่วงหลานของผมในท้องก็ยังดี”
“นวล...ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ขอนวลอยู่เฝ้าคุณมิกต่อนะคะ”
“ถ้าคุณนวลยืนยันว่าจะอยู่เฝ้านายมิกต่อไป คุณนวลก็ต้องรับปากกับผมว่าจะรับประทานอาหารให้ตรงเวลา กินเยอะๆ เพื่อเด็กในท้องนะครับ”
“นวล...จะพยายามค่ะ”
“นายมิกคงไม่สบายใจ ถ้ารู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้ทั้งเมียและลูกต้องลำบา
