ห้าวันผ่านไปแล้ว แต่โดมินิยังไม่ฟื้นขึ้นมา นวลลออก็ยังคงอยู่เฝ้าชายหนุ่มไม่ห่างหายไปไหน
“คุณมิกขา...เมื่อไหร่จะตื่นขึ้นมากอดนวลสักทีล่ะคะ”
หล่อนซบหน้าลงกับฝ่ามือของเขาและร้องไห้เงียบๆ จนกระทั่งรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของนิ้วมือ
“คุณมิก...” หล่อนตกใจ รีบเงยหน้าขึ้นและมองนิ้วมือของเขา มันขยับจริง
“นี่คุณมิก...กำลังจะตื่นแล้วใช่ไหมคะ”
“ฉันตื่นนานแล้ว...” เสียงแหบพร่าแต่คุ้นหูมากดังขึ้น นวลลออมองไปยังใบหน้าของคนรัก ก่อนจะฉีกยิ้มทั้งน้ำตา เมื่อเห็นดวงตาที่หลับสนิทมาหลายวันลืมขึ้นแล้ว
“คุณมิก...นี่คุณมิกฟื้นแล้วจริงๆ ใช่ไหมคะ คุณมิก...”
หล่อนดีใจมาก ดีใจที่สุดในชีวิต รีบสวมกอดร่างของชายหนุ่มเอาไว้แน่น ลืมไปว่าเขาถูกยิงมาถึงสามนัด
“โอ๊ย...”
หล่อนรีบขยับตัวออกห่างและขอโทษเขาทั้งน้ำตา “เจ็บเหรอคะ นวลขอโทษค่ะ”
“เจ็บพอทนได้ ไม่เป็นไรหรอก”
หญิงสาวมองเขาด้วยความรักล้นใจ ยกมือขึ้นไล้ไปตามแก้
