นวลลออมาทำงานสายในเช้าวันต่อมา เพราะโดมินิกไม่ยอมให้หล่อนหนีกลับมาก่อนอีกแล้ว เขากอดรัดหล่อนเอาไว้ตลอดทั้งค่ำคืน พอหล่อนขยับตัว เขาก็ลืมตาขึ้นทันที จนกระทั่งหล่อนเป็นฝ่ายผล็อยหลับไปเสียเอง
“วันนี้มาสายนะจ๊ะน้องนวล”
“พอดีตื่นสายน่ะค่ะ”
หล่อนรีบวางกระเป๋า และเปิดคอมพิวเตอร์ของตัวเอง
“เมื่อคืนคงรับลูกค้าที่เพนต์เฮาส์ดึกใช่ไหมล่ะ”
นวลลออชะงักกึก แก้มแดงก่ำ
“เอ่อ...”
“ทำหน้าแบบนี้แสดงว่าต้องมีอะไรต่อจากดูเพนต์เฮาส์แน่ๆ เลยใช่ไหมเนี่ย”
คำพูดจี้ใจดำจากปากของอรวรรณทำให้หล่อนตกใจ “เปล่า...เปล่านะคะพี่อ้อ...ไม่ได้ไปไหนเลยค่ะ”
“ไม่เชื่อหรอกค่ะ”
“ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะพี่อ้อ”
“มันต้องมีอะไรสิ ไม่งั้นลูกค้าจะยอมซื้อเพนต์เฮาส์เร็วแบบนี้เหรอ นี่น้องนวลมือขึ้นมากเลยนะเนี่ย พี่นับถือเลย”
“เอ่อ...ลูกค้า...ซื้อเพนต์เฮาส์เหรอคะ”
“ก็ใช่น่ะสิ นี่ผู้จัดการก็รอชื่นชมน้องนวลอยู่นะ”
นวลลออแทบไม่อยากเช
