นวลลออกวาดตามองไปรอบๆ ตัวด้วยความไม่สบายใจนัก เมื่อภัตตาคารหรูมีเพียงโต๊ะของหล่อนกับโรมิโอเพียงแค่โต๊ะเดียวเท่านั้น ไม่บอกก็รู้ว่าโรมิโอเหมาเอาไว้ทั้งหมด
“ชอบที่นี่ไหมครับ น้องนวล”
“เอ่อ...” หล่อนทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ที่ชายหนุ่มเลื่อนให้ และกล่าวขอบคุณด้วยความเกรงใจ
“ถ้าน้องนวลไม่ชอบ พี่พาไปร้านอื่นก็ได้นะครับ”
“อย่าเลยค่ะพี่โรม...แค่นี้นวลก็เกรงใจจะแย่แล้วค่ะ”
โรมิโอทรุดตัวลงนั่ง พลางยื่นมือมากุมมือเล็กของนวลลออเอาไว้ หญิงสาวอึดอัดแต่ไม่กล้าชักมือออก
“น้องนวลก็รู้ใช่ไหมครับ ว่าพี่คิดยังไงกับน้องนวล”
“คือนวล...”
“ในเมื่อน้องนวลเป็นอิสระจากผู้ชายคนนั้นแล้ว พี่ก็อยากจะขอโอกาสดูแลน้องนวล...ให้โอกาสพี่นะครับ...”
“เอ่อ...นวล...”
“แต่งงานกับพี่นะครับ”
เคล้ง...
แก้วน้ำจากมือของบริกรรูปร่างสูงใหญ่หล่นหกเต็มโต๊ะอาหาร นวลลออตกใจ ครั้นเงยหน้าขึ้นมองก็ต้องตกใจมากยิ่งขึ้นอีกล้านเท่า เมื่อส
