นวลลออก้าวลงจากรถของโรมิโอเมื่อชายหนุ่มดึงประตูเปิดให้ หล่อนระบายยิ้มให้เขา ก่อนจะกล่าวขอบคุณ
“ขอบคุณ...ที่มาส่งนวลที่ห้องนะคะ”
โรมิโอที่หน้าตาไม่ยิ้มแย้มอย่างเคยพยายามที่จะฝืนยิ้ม แม้ภายในใจจะเต็มไปด้วยความผิดหวังก็ตาม
“พี่จะให้น้องนวลกลับมาเองได้ยังไงกันล่ะครับ”
ในที่สุดเขาก็ฝืนยิ้มออกมาได้สำเร็จ แต่กระนั้นคนมองอย่างนวลลออก็พอจะรู้สึกได้ว่าชายหนุ่มไม่ได้อยากจะยิ้มแย้มเลยแม้แต่นิดเดียว หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง ยื่นมือไปคว้ามือใหญ่ของผู้ชายตรงหน้ามากุมเอาไว้
“พี่โรมอย่าโกรธนวลเลยนะคะ นวล...”
“พี่จะไปโกรธน้องนวลได้ยังไงกันล่ะครับ”
“ก็นวล...”
“แค่น้องนวลไม่รับรักพี่เท่านั้นเอง” น้ำเสียงของชายหนุ่มเศร้าหมองเหลือเกิน
นวลลออรู้สึกละอายเหลือเกินที่ปฏิเสธเขาไป แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อหล่อนไม่อยากทำผิดกับเขา...เพราะรู้ตัวอยู่แล้วว่าไม่มีทางมอบความรักฉันท์ชู้สาวให้เขาได้
“นวล...ขอโทษ.
