“พี่ว่า...เขารักน้องนวลเข้าแล้วล่ะครับ”
หล่อนที่ก้มหน้าอยู่เงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ “พี่โรม...อย่าพูดแบบนี้เลยค่ะ มันไม่มีทางเป็นไปได้”
“อย่าเปิดแค่ดวงตา น้องนวลต้องลองเปิดใจด้วย แล้วจะรู้ว่าภาพที่มักจะเห็นอยู่บ่อยๆ บางครั้งมันก็ไม่ใช่ความจริงเสมอไป”
“เอ่อ...”
โรมิโอยกมือขึ้นมองนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะเอ่ยขอตัว “นี่ก็ค่ำมากแล้ว น้องนวลเข้าห้องเถอะครับ”
“ค่ะ...ว่าแต่พี่โรมไม่เข้าไปดื่มน้ำในห้องนวลจริงๆ เหรอคะ”
ชายหนุ่มส่ายหน้าน้อยๆ พร้อมกับยกมือขึ้นลูบมุมปากที่กำลังบวมของตนเองเบาๆ
“แค่อยู่หน้าห้องยังถูกต่อยซะปากแตก ขืนเข้าไปในห้องด้วย พี่คงถูกดักยิงหัวแน่ๆ เลย”
“พี่โรมก็พูดไปนั่น...คุณมิกเขาไม่ได้คิดอะไรกับนวลหรอกค่ะ นอกจากความเกลียด...”
โรมิโออมยิ้มน้อยๆ “แล้วอีกไม่นานน้องนวลก็จะรู้ว่าสิ่งที่เคยคิดมันไม่เป็นความจริงแม้แต่นิดเดียว เอาล่ะ พี่ขอตัวก่อนนะครับ”
“ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะพี่โรม”
“ขอบค
