เมื่อคืนหล่อนแทบไม่ได้นอนเลย เพราะมัวแต่เครียดเรื่องของโดมินิก หล่อนคิดถึงเขาตลอดทั้งคืน แม้จะรู้ดีว่าเขาไม่ได้รัก ไม่ได้ปรารถนา แต่หล่อนก็ไม่เคยต้องการให้เขาเข้าใจผิดแบบนี้
“ใจลอยไปถึงไหนเนี่ยน้องนวล” อรวรรณเอ่ยทักทาย และมันก็ทำให้หล่อนได้สติ
“เอ่อ...เปล่าค่ะพี่อ้อ” หล่อนฝืนยิ้มและเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน อรวรรณรีบเดินตามมาที่โต๊ะของหล่อน
“สิบโมงเรามีนัดไปรับลูกค้ากัน จำได้ไหมเอ่ย”
“เอ่อ...จำได้ค่ะ นี่นวลก็เตรียมข้อมูลมาหมดแล้วค่ะ”
อรวรรณระบายยิ้มกว้าง “งั้นพี่ไปเตรียมตัวก่อนนะ เดี๋ยวเก้าโมงเราออกจากที่ทำงานกัน”
“ค่ะพี่อ้อ”
อรวรรณกลับไปที่โต๊ะทำงานแล้ว หล่อนก็นั่งหน้าเศร้าหมองคิดถึง โดมินิกขึ้นมาอีกครั้ง
มือเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหาเบอร์ของชายหนุ่มที่บันทึกเอาไว้ไม่เคยลบทิ้ง
“จะโทรไปดีไหมนะ...” หล่อนครุ่นคิดสองจิตสองใจ “ไม่ดีกว่า...จะเข้าใจผิดก็เข้าใจไปเลย ไม่เห็นจะสนสัก
