สามวันต่อมา...นวลลออก็เดินเข้ามาในที่ทำงานอย่างเหงาๆ เพราะหล่อนไม่ได้รับข่าวคราวใดๆ จากโดมินิกอีกเลย และภายในสามวันที่ผ่านมา หล่อนต้องออกไปต้อนรับลูกค้าหลายเจ้า แต่ในนั้นก็ไม่มีเขาด้วยเช่นกัน หล่อนผิดหวัง...ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าไม่ควรรู้สึกแบบนี้เลย
“น้องนวล...ผู้จัดการเรียกหาแน่ะ”
คนที่กำลังจมอยู่ในก้นเหวแห่งความเศร้ารู้สึกตัว “เอ่อ พี่อ้อว่าอะไรนะคะ”
“แหม...หมู่นี้ใจลอยบ่อยนะจ๊ะ มีอะไรหรือเปล่า”
“เอ่อ เปล่าค่ะ”
อรวรรณส่ายหน้าน้อยๆ อย่างอ่อนใจ เพราะถามทีไรนวลลออก็ไม่ยอมปริปากบอกสักที “ผู้จัดการเรียกพบน่ะ เห็นว่ามีงานใหญ่ให้ทำ”
“อ๋อ...ค่ะ พี่อ้อ...งั้นนวลขอเข้าไปหาผู้จัดการก่อนนะคะ” หล่อนกัดฟันลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้องของผู้จัดการ
“นั่งสิคุณนวล”
หล่อนนั่งลงบนเก้าอี้ตามคำเชื้อเชิญของเจ้าของห้อง
“ผมมีงานใหญ่ให้คุณทำน่ะ”
“งานใหญ่? งานอะไรเหรอคะ”
คู่สนทนาของหล่อนระบายยิ้ม มองหน้าหล่อ
