ราตรีส่งยิ้มหวานไม่เลิก จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาคมคร้ามของเจ้าของบ้านด้วยแววตาเจ้าชู้ ซึ่งคมน์ก็ไม่หลบตาหล่อน รอยยิ้มกรุ้มกริ่มปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก ตากับตาจ้องกันไม่ลดละ... แม้ไม่เอื้อนเอ่ยออกมาเป็นคำพูดหากเขากับหล่อนก็รับรู้ได้ถึงความปรารถนาบางอย่างที่วูบไหวอยู่เบื้องหลังแววตาของกันและกัน
“เมื่อหลายวันก่อนผมแวะไปที่ร้านอาหาร... แต่ไม่เห็นคุณ”
คมน์บอก ราตรีเป็นเจ้าของร้านอาหารเหนือชื่อดังแห่งหนึ่งในตัวเมืองเชียงราย
“ช่วงนี้รตีต้องเข้าไปดูร้านอาหารอีกสาขาที่เปิดใหม่ในกรุงเทพฯ ค่ะ”
ราตรีมักจะเรียกแทนตัวเองสั้นๆ ว่า ‘รตี’ หล่อนเล่าต่อไปว่าหลังจากตัดสินใจขยายสาขาของร้านอาหารเข้ามาเปิดในกรุงเทพฯ ตลอดทั้งเดือนที่ผ่านมาหล่อนต้องขึ้นมาดูแลกิจการด้วยตัวเอง
งานร้านอาหารมีรายละเอียดเยอะเหลือเกิน ต้องดูแลทั้งแม่ครัวและเด็กเสริฟภายในร้าน พอทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทางหล่อนก็กลับเชียงราย ปล่อยให้เป็น
