หญิงสาวคิดอย่างขมขื่น ข่มความรู้สึกอ่อนแอทั้งหลายลงไป กระนั้นบางครั้งมันก็สะท้อนออกมาทางแววตา หากมาร์คัสกลับไม่สนใจจะพิจารณา ความโกรธในสิ่งที่คิดว่าหล่อนหลอกลวงเหมือนม่านหนาที่กางกั้นความรู้สึกทุกอย่างของเขาเอาไว้ แล้วเปิดเผยแต่ความโกรธที่พร้อมจะเป็นอาวุธร้ายทำลายหล่อนให้แทบด่าวดิ้น
“ไม่หรอก...ที่จริงจะเรียกว่าข่มขืนก็ไม่ได้...เธอเต็มใจเอง” มาร์คัสว่าอย่างเยาะหยัน เมื่อคิดถึงเรื่องในคืนนั้นไม่สนใจใบหน้าซีดเผือดของหล่อนที่แปรเปลี่ยนเป็นแดงจัดกับคำพูดรู้ทันของเขา...ทำไมเขาจะจำช่วงเวลานั้นไม่ได้ ในเมื่อมันติดอยู่ในสมองและหัวใจของเขาอยู่แทบจะตลอดเวลา! มันทำให้เขาหงุดหงิดและโมโห หากเขารู้ดีว่าตนเองโหยหาสัมผัสนั้นเพียงไร อยากจะใช้เวลาทุกๆวินาทีกับหล่อนบนเตียง เฝ้าเชยชมเรือนร่างงามแสนเย้ายวนและน่าปรารถนามากมายเพียงไร
แต่เพราะตระหนักได้ว่าทุกสิ่งที่เป็นหล่อนคือการล่อลวงให้เขากลายเป็นยิ่งกว่าคน
