เสียงประตูห้องที่ถูกเคาะในยามเช้าทำให้อัมพารู้สึก แปลกใจเพราะเวลานี้มันเช้าเกินกว่าจะเป็นเวลาประจำที่อรนลินมาหาหล่อน ร่างผอมบางของหญิงวัยห้าสิบยันกายลุกขึ้นจากโซฟาตัวเล็กหน้าจอโทรศัพท์เครื่องเก่าคร่ำคร่าเพื่อเปิดประตูให้กับคนเป็นลูก ในระหว่างที่ปลดโซ่คล้องประตูของหญิงสูงวัยก็อดไม่ได้ที่จะขยับถามทั้งที่แน่ใจอยู่แล้วว่าใครมาหาตนเอง
“อรนลินเหรอลูก”
“ค่ะแม่” อรนลินส่งเสียงตอบหลังบานประตูนั้น “หนูเอง”
“ดีใจจริงๆที่หนูแวะมา” อัมพาปลดโซ่ได้แล้ว ประตูห้องเก่าๆสีซีดจางกำลังถูกเปิดน้อยๆในขณะที่หญิงสูงวัยก็ถามด้วยความแปลกใจ “แล้วทำไมถึงแวะมาหาแม่ได้แต่เช้าล่ะ มิสเตอร์ฟาวเลอร์เขาปล่อยหนู...เอ่อ” ดูเหมือนเสียงพูดจะขาดหายไปทันทีที่เปิดประตูออกกว้างและสายตาของหญิงกลางคนเหลือบไปเห็นร่างสูงของ ‘มิสเตอร์ฟาวเลอร์’ ยืนซ้อนหลังลูกสาวตนเองอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาคมคายนั้นเรียบเฉยเสียจนอัมพาถึงกับรู้สึกทำอะไรไม่ถู
