“น้อง...อย่าพูดเลยมิสเตอร์เดเมียน ดิฉันรู้สึกกระดากเหลือเกินค่ะ” หล่อนว่าเสียงหยัน หัวเราะเสียงแค่น “แต่เห็นจะรับตำแหน่งนั้นไม่ได้เพราะว่าแม่ของดิฉันมันจน ส่วนแม่คุณรวยล้นฟ้า”
“แม่ฉันตายไปได้หลายปีแล้วเธอก็รู้ อย่าได้เอาท่านมาพูดถึงแบบนี้อีก” คิ้วเข้มของเขาขมวดมุ่นอย่างไม่ชอบใจที่อรนลินดึงเอาคนที่ตายไปแล้วมายุ่งในเรื่องนี้ แม้ตอนที่แม่เขาจะยังมีชีวิตอยู่หล่อนจะไม่ได้เป็นแม่ที่ดีก็ตาม
“ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้วดิฉันก็ขอตัว”
อรนลินเม้มปากแน่นแล้วเอ่ยตัดบท หากเดเมียนก็เรียกรั้งหล่อนไว้เสียก่อน
“อรนลิน...?”
“...”
“ฉันไม่เห็นด้วยหรอกนะที่เธอแต่งงานกับมาร์คัส...” เขาพูดขึ้นเมื่อเห็นหล่อนเงียบ อรนลินพยายามมองแววตาที่ซ่อนหลังเลนส์สีชาให้ทะลุเข้าไปเพื่อให้เห็นแววตาของเขาแต่ก็ทำไม่ได้ แวบหนึ่งรู้สึกเหมือนตื้นตันกับน้ำเสียงที่เจือความห่วงใยจางๆนั้น
ความห่วงใยที่ไม่เคยได้รับจากใครอื่นนอกจากคนเป็นแม่
