ทั้งคู่นั่งเคียงกันเงียบๆในรถลีมูซีนของมาร์คัสเพื่อ กลับไปยังคฤหาสน์ของเขาในย่านสแตเทนไอแลนด์ อรนลินนั่งกำมือของตนเองยุกยิก บีบแล้วคลายแล้วก็บีบมันอีกครั้ง แม้จะรำคาญแต่มาร์คัสก็ไม่คิดจะเปิดปากถาม ส่วนอรนลินความอยากรู้แต่ไม่กล้าถามก็ทำให้หล่อนรู้สึกอึดอัด
หญิงสาวกำลังนึกสงสัยว่าแม่กับมาร์คัสพูดอะไรกันในตอนที่หล่อนลงไปซื้อของ
“พอจะบอกได้ไหม...คุณพูดอะไรกับแม่ของฉัน” หล่อนตัดสินใจเอ่ยถามขึ้นในที่สุด นั่นทำให้มาร์คัสหันมามองใบหน้าหล่อนด้วยความสนใจว่าหล่อนจะอยากรู้ไปทำไม
“ไม่มีอะไรหรอก...เรื่องทั่วๆไปน่ะ” มาร์คัสเลือกที่จะไม่เล่า แต่อรนลินก็ไม่ปักใจเชื่อว่ามันจะเป็น ‘เรื่องทั่วไป’ ตามที่เขาบอก
“แต่...”
“ไม่มีแต่” มาร์คัสเสียงเข้มเริ่มไม่ชอบใจ
“ค่ะ...”
อรนลินจำยอมรับอย่างง่ายดาย รู้ดีว่าตนเองมิอาจง้างปาก มาร์คัสให้ยอมพูดออกมาได้
พอหมดเรื่องนี้ทั้งคู่เลยไม่รู้จะพูดอะไรกัน อรนลินรู้สึกไ
