“สวัสดีค่ะมิสเตอร์เดเมียน...”
อรนลินทักทายคนที่ยืนรอหล่อนอยู่แล้วด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่เดเมียนกลับคลี่ยิ้มยินดีให้หล่อน เขากวาดตามองหล่อนทั่วตัวแต่ไม่ได้ให้ความรู้สึกว่าตนเองถูกมองอย่างจาบจ้วงอย่างที่มาร์คัสเคยมอง
“สวัสดีอรนลิน ลมอะไรหอบเธอให้มาหาฉันถึงนี่ได้”
“ฉันมีธุระกับคุณ เอ่อ...นิดหน่อย”
“นั่งก่อนสิ มีอะไรก็ค่อยๆพูดกัน”
“ค่ะ ขอบคุณ” อรนลินว่าแล้วทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาหนังสีดำที่เดเมียนเชิญให้นั่งลง
ทั้งคู่นั่งจ้องตากันเงียบๆอยู่ไม่กี่วินาที เดเมียนจึงเอนกายพิงพนักเก้าอี้เต็มตัวด้วยท่าทีสบายๆก่อนจะพูดขึ้น
“ว่ามาสิ ธุระของเธอ...”
“จำข้อเสนอของคุณได้ไหม ที่พูดกันตอนคุณเจอฉันแถวๆอพาร์ทเมนต์น่ะ” หญิงสาวถามเป็นเชิงเกริ่นและเดเมียนก็ไม่ใช่คนที่จะลืมอะไรง่ายๆ ลูกครึ่งหนุ่มกรีกพยักหน้ารับ
“อ้อ...จำได้สิ”
“ฉันอยากจะขอความช่วยเหลือนั้นจากคุณ” อรนลินตัดสินใจพูดออกมาในที่สุด ทำให้เดเมีย
