หลังจากรับประทานอาหารเย็นกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว สองพี่น้องที่ชวนกันมานั่งสนทนากันพลางดูโทรทัศน์ด้วยกันไปเรื่อยๆ จวบจนเมื่อหมดเรื่องที่จะหยิบยกขึ้นมาเป็นประเด็นสนทนานั่นแหละ ทั้งคู่จึงนั่งมองดูโทรทัศน์เงียบๆ หากอรนลินก็รู้ว่า ณ เวลานี้สมาธิของหล่อนไม่ได้จดจ่ออยู่กับสิ่งที่เจ้าโทรทัศน์กำลังนำเสนอเลย ความคิดของหล่อนมันคอยวนเวียนแต่จะคิดถึงเขา...อยู่ร่ำไป
หากเงียบอยู่ได้ไม่นาน เดเมียนที่เอามือลูบไล้เส้นผมยาวสลวยของอรนลินช้าๆก็เอ่ยประโยคที่ทำให้คนฟังถึงกับตัวชาทันทีขึ้นมา
“เธออยากรู้ข่าวมาร์คัสไหมอรนลิน...”
“ไม่ค่ะ” อรนลินปฏิเสธทันควันปากคอสั่นเพียงแค่ได้ยินชื่อนั้น พอจะรับรู้ว่าหากไปส่องกระจกตอนนี้หล่อนคงเห็นใบหน้าที่ซีดเผือดไร้สีเลือดของตนเองอย่างแน่นอน “อย่าพูดชื่อนี้กันอีก” หญิงสาวเอ่ยกึ่งห้ามกึ่งขอร้อง รู้ตัวดีกว่าตนเองยังมีปฏิกิริยากับชื่อนี้อยู่ เวลาที่ผ่านมาแท้จริงแล้วไม่ได้ทำให้หล่อน
