“เธอตัดสินใจดีแล้วเหรออรนลิน”
เดเมียนถามหญิงสาวถึงการตัดสินใจของหล่อน แม้เสียงที่ใช้พูดกับอรนลินออกจะเข้มและมีเค้าของความไม่เห็นด้วย ซึ่งนั่นหล่อนก็ได้แต่คาดเดาจากน้ำเสียงเขาเท่านั้น หากความเป็นจริงตอนนี้เดเมียนกำลังคลี่ยิ้มกว้าง ขายาวยกขึ้นพาดโต๊ะตำงานตัวใหญ่ของตนเอง แล้วเอนกายพิงเก้าอี้หนังตัวนุ่มด้วยท่วงท่าสบายเป็นนักหนา...ทั้งสบายอกและสบายใจเลยนั่นแหละที่อรนลินและมาร์คัสดูเหมือนจะดีกันได้เสียที
และเขาก็คาดหวังว่าทั้งคู่จะรู้ตัวเองเสียทีว่ารักกัน แล้วไอ้ที่ตั้งแง่ใส่กันมาตั้งนานนั้นมันก็เปล่าประโยชน์เอาเสียเลย ซ้ำรังแต่จะทำให้เกิดปัญหาและเสียเวลาไปเปล่าๆอีกต่างหาก
“ตัดสินใจดีแล้วค่ะ” อรนลินบอกย้ำอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยขอบคุณเขาด้วยความซาบซึ้ง เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาตอนหล่อนลำบากไม่มีใคร เดเมียนก็ดูแลหล่อนเป็นอย่างดี “ขอบคุณพี่มากสำหรับความช่วยเหลือต่างๆนะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอก” เขาบอกปัดอย่า
