เป็นเวลาค่อนคืนเข้าไปแล้วเมื่อมาร์คัสกลับมาถึงบ้าน แม้จะเหนื่อยและเพลียจากการเดินทาง หากมาร์คัสก็ไม่ได้ตรงดิ่งไปยังห้องนอนของตนเองแล้วพักผ่อนอย่างที่ใจต้องการเสียที ชายหนุ่มสาวเท้าตรงไปยังห้องของอรนลิน แต่สุดท้ายกลับเปลี่ยนใจไปหยุดอยู่ที่ห้องของลูกซึ่งอยู่ข้างๆกันแทน
ชายหนุ่มเปิดประตูอย่างพยายามให้เงียบที่สุดแล้วเดินเสียงเบาด้วยลักษณะจนเกือบกึ่งเป็นย่องตรงไปยังเปลเด็กที่มีร่างของลูกชายตัวน้อยของเขานอนหลับอยู่ ใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กทารกที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเองทำให้มาร์คัสถึงกับยิ้มออกมา อยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มที่ดูนุ่มนิ่มของลูกชายแต่ก็ไม่กล้าเพราะเขากลัวจะทำลูกตื่น อาการเหนื่อยและเพลียดูราวกับจะหายเป็นปลิดทิ้ง
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เขายืนมองลูกชายของตนแล้วยิ้มอยู่อย่างนั้น แม้ใจอยากจะลองไปดูหน้าแม่ของลูกใจจะขาดหากเขาก็ต้องระงับมันเอาไว้ เพราะไม่อยากให้หล่อนคิดว่าเขาจะเข้าไป
