ในตอนเย็น
เสียงกริ่งที่ดังรัวขึ้นทำให้อรนลินที่กำลังแต่งตัวเตรียมจะออกไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลขมวดคิ้วด้วยความสงสัยวันนี้หญิงสาวไม่ได้ออกไปทำงานที่ซันไชน์ หล่อนโทรไปลางานกับมาดามสเตซี่เรียบร้อย ซึ่งอีกฝ่ายก็ยอมแต่โดยดีเพราะคิดว่าหล่อนคงจะขอไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลซึ่งมันก็เป็นความจริง
หากเมื่อเสียงเงียบลง...สงสัยคงมากดผิดห้อง อรนลินก็โคลงศีรษะกับตนเอง แน่ใจว่าไม่มีทางเป็นมาร์คัสเด็ดขาด ท่าทางเขาเหมือนจะพร้อมขับไล่ไสส่งหล่อนขนาดนั้นไม่มีทางโผล่กลับมาที่นี่อีกแน่ๆแล้วจะบอกว่าเป็นเพื่อนหล่อนกับแม่น่ะหรือ...ยิ่งไม่มีทาง ร้อยวันพันปีไม่มีทางที่จะมาคนมาหาหล่อนและแม่ที่ห้องโกโรโกโสและคับแคบนี่ หากจะพูดว่าเพื่อนก็พูดไม่ได้เต็มปากเพราะอรนลินจัดว่าเป็นคนมีเพื่อนน้อยของน้อยมาก ด้วยความที่นี่คือเมืองใหญ่ ความศิวิไลซ์ หรูหรา ต่างมารวมกันอยู่ ณ มหานครนิวยอร์กนี้ แล้วการที่แม่ส่งให้หล่อนได้เรียนในโรงเรีย
