บทที่ 30 หนี
หลังจากที่สติของเธอกลับคืนมา ในที่สุดความมืดมิดที่เคยปกคลุมใจเริ่มกระจ่างขึ้นทีละน้อย แต่ความเจ็บปวดกลับลุกขึ้นมาครอบงำร่างกายและจิตใจของเธอ มันไม่ใช่แค่ความเจ็บจากบาดแผลหรือร่างกายที่ได้รับการเยียวยา แต่มันคือความเจ็บปวดที่มาจากการที่ความทรงจำทั้งหมดนั้นกลับมา
“ฮึก”
น้ำตาไหลรินจากดวงตาคู่สวยของดาริน เธอไม่สามารถกลั้นมันได้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร อาจจะเป็นเพราะความเจ็บปวดจากการที่ได้รู้ว่าความทรงจำทั้งหมดกลับมาแล้ว แต่กลับทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างมันเจ็บยิ่งกว่าเดิม
เจ้าของใบหน้าสวยลืมตาขึ้นมา พบว่าเธอกำลังนอนอยู่ในห้องที่
คุ้นตา แต่ไม่ใช่ห้องในโรงเก็บของ คนตัวเล็กรู้สึกถึงความเย็นของผ้าห่มที่ห่มอยู่ และเสียงเครื่องมือทางการแพทย์ที่คอยเตือนให้เธอรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ในสถานที่ธรรมดา ความรู้สึกบางอย่างบอกให้เธอรู้ว่าเธอกำลังอยู่ในที่ที่ไม่ใช่ห้องของตัวเอง
นัยน์ตาสีน้ำผึ้งจ้องมองไปที่
