“ พี่น่านปล่อยพระพายได้มั้ย มันอึดอัด ”
“ ไม่ปล่อยครับนอนได้แล้ว ”
เธอยอมนอนนิ่งๆตามคำสั่งไม่นานก็ผล็อยหลับไปในอ้อมกอดของผม เวลานอนก็น่ารักดีนะปากเล็กๆนี่ชอบบ่นเก่งชิบหายแต่ก็หวานที่สุด ผมใช้มือเขี่ยปอยผมที่ปรกหน้าเธอออก ใบหน้าหวานๆนี้ที่ผมคุ้นชินมาตั้งแต่เด็กๆวันนี้เป็นของผมแล้ว
“ พี่ขอโทษนะพระพายที่ต้องทำแบบนี้ มันเป็นทางเดียวที่จะทำให้พี่ได้ใกล้ชิดกับพระพาย ถึงแม้ว่าพระพายจะเกลียดพี่ก็ตาม พี่รักพระพายนะ ”
ผมกับเธอนอนหลับไปด้วยกันจนถึงเช้า ผมอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้ามืดออกไปข้างนอกโดยไม่ได้บอกพระพายเพราะเห็นเธอยังนอนหลับอยู่ไม่อยากรบกวน แต่ผมก็ไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์เธอไปด้วย เดี๋ยวจะโทรให้คนอื่นมารับตอนผมไม่อยู่
07:30น.
ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบกับความว่างเปล่า ไม่รู้ว่าเขาออกไปไหนตั้งแต่เมื่อไหร่
“ได้แล้วทิ้งกันแบบนี้เลยหรอไอ้น่านน้ำไอ้บ้า ”
ฉันรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่ชุดเดรสเมื่อคืน
