เมียบังเอิญ

ตอบทที่ 3 หมอพัฒน์นที่ไม่มีชื่อ

บทที่ 3 หมอพัฒน์

ระพีพัฒน์ ประกอบกิตกุล นักศึกษาแพทย์ปีหก หรือที่ใคร ๆ เรียกว่า ‘หมอพัฒน์’ ทั้งที่เขายังเรียนไม่จบ และยังไม่ได้เป็นหมอเต็มตัว

เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าช่วงเวลาสองสามอาทิตย์นี้เกิดอะไรขึ้น หลังจากต้องตกใจเพราะน้องรหัสรุ่นน้องปีห้ามาบอกรัก ซึ่งถ้าเป็นผู้หญิงเขาคงไม่ตกใจ แต่นี่กลับเป็น…ผู้ชาย และถึงเขาจะไม่รังเกียจเพศที่สาม…ที่สี่ หรือที่ห้า แต่เขารู้ตัวเองดีว่ามีความรู้สึกต่อผู้หญิง

นึกย้อนไปเมื่อสัปดาห์ก่อน ที่โรงพยาบาลคณะแพทยศาสตร์ของมหาวิทยาลัยชื่อดัง

‘พี่พัฒน์ครับ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย พี่ว่างไหมครับ’ นาวิน น้องรหัสของระพีพัฒน์เรียก

ปกติพวกเขาค่อนข้างสนิทกัน ไปกินเหล้า เล่นบาสด้วยกันบ่อย ๆ ระพีพัฒน์จึงไม่ได้คิดอะไรมาก เห็นรุ่นน้องก็กอดคอพาเดินไปยืนคุยอยู่ตรงบันไดหนีไฟที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านนัก

‘มีอะไรวะวิน’ ระพีพัฒน์ถามอย่างเป็นกันเอง

‘พี่จบแล้วจะเรียนต่อเลยไหมครับ’

‘กูคงต้องไปใช้ทุนอยู่โรงพยาบาลชนบทสักสองสามปี’ นี่ก็เหลืออีกไม่กี่เดือนแล้ว ระพีพัฒน์ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไปอยู่โรงพยาบาลทางภาคเหนือในชนบทที่ห่างไกล อยากอุทิศตัวเองเพื่อเป็นประโยชน์กับสังคมบ้าง ที่ตั้งใจเรียนหมอเพราะเรื่องนี้โดยเฉพาะ แต่ก็ต้องมาลุ้นอีกทีว่าจะได้ไปตามที่หวังหรือเปล่า

พวกเขานั่งอยู่ตรงขั้นบันไดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ทั้งเรื่องเรียนและเรื่องอนาคต จนระพีพัฒน์ถามขึ้น

‘มึงกับรินณีเป็นยังไงบ้าง’ ระพีพัฒน์รู้ว่าทั้งสองคนคบกันมาเกือบสองปี รินลณีเป็นน้องสาวข้างบ้าน ส่วนนาวินเป็นน้องรหัสของเขา

‘ก็เรื่อย ๆ ครับ ว่าแต่พี่พัฒน์ยังไม่มีแฟนเหรอครับ’

‘โอ๊ย กูไม่ชอบผู้หญิง มึงก็รู้...วุ่นวาย อยู่คนเดียวดีกว่า’ ระพีพัฒน์ตอบแบบไม่ได้คิดอะไรจริงจังนัก ในขณะที่นาวินทำหน้านิ่ง

‘...’

‘มึงเป็นไรเงียบเชียว’ ระพีพัฒน์ยื่นกระป๋องโค้กในมือไปชนกับกระป๋องในมือน้องรหัส

‘เฮ้ย...’ ระพีพัฒน์ร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นกระป๋องโค้กเกือบหล่นจากมือนาวิน โชคดีที่เขาคว้าไว้ทัน แต่กลายเป็นว่าตอนนี้เหมือนเขากำลังกอดน้องรหัสไว้แทน

ระพีพัฒน์ตกใจและกำลังจะขยับตัวออก แต่ถูกนาวินจูบปากเขาเข้าเสียก่อน

เฮ้ย!…ไอ้บ้า ทำอะไรวะ!!

ระพีพัฒน์เลิกคิ้ว เกือบเผลอถีบคนขโมยจูบแล้ว หากว่า...

‘พี่วิน...นี่มันอะไรกัน’ เสียงผู้หญิงดังขึ้น ทำเอาใจของระพีพัฒน์หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อเห็นเจ้าของเสียงคือเด็กสาวข้างบ้าน

‘ขอโทษ...รินณี เราเลิกกันเถอะ’ นาวินพูดกับรินลณี ไม่รู้ว่ารู้สึกผิดหรือสถานการณ์ที่ปฏิเสธไม่ออก แต่กลับหันมาทางเขา ‘พี่พัฒน์ ผมชอบพี่’

ไอ้บ้า...อย่าเอากูเข้าไปเกี่ยวนะ ระพีพัฒน์ได้แต่คิด ไม่ทันได้แก้ตัว

‘ไอ้เลว!’ รินลณีตวาดกลับทั้งน้ำตา แล้วก็วิ่งออกไป...

ซวยแล้ว เอากูไปเกี่ยวด้วยทำไมวะ