บทที่3 เป็นเอามาก
1105 คำ
พลั่ก! พี่รหัสเหวี่ยงหมัดต่อยโจรขโมยจูบไปทีหนึ่ง จูบที่เล่นเอาระพีพัฒน์สยองไปเลยทีเดียว...ไอ้เวร!
‘ไอ้เหี้ยวิน กูไม่ใช่เกย์ ที่กูบอกไม่ชอบผู้หญิงเพราะยังไม่มีคนที่ชอบ’ ระพีพัฒน์พูดจบก็รีบผละออกมา
หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ระพีพัฒน์ก็จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจากเหตุการณ์สยองขวัญนั่น เขากลับบ้านไปด้วยความรู้สึกที่ไม่ดีนัก อยากไปอธิบายให้น้องสาวข้างบ้านฟัง แต่อีกใจก็ไม่รู้จะอธิบายว่าอย่างไร
‘เอ่อ...พี่ไม่ได้ชอบผู้ชาย’ เพื่ออะไรวะ หรือจะบอกว่า
‘พี่ไม่ได้ชอบไอ้วิน’ เพื่ออะไรวะ หรือจะบอกว่า
‘เรากำลังเข้าใจพี่ผิด’ แล้วเธอเข้าใจว่าอะไรวะที่ว่าเข้าใจผิด
‘เลิกกับมันก็ดีแล้ว’ ควรพูดไหมวะ
สุดท้ายวันนั้นเธอก็ไม่ได้กลับบ้าน เขาเลยแห้วไม่ได้อธิบายอะไร ที่จริงถ้าเธอกลับมา เขาก็ไม่รู้จะบอกเธอว่าอะไร เดี๋ยวเธอคงรู้เองว่าเขาไม่ได้เป็นเกย์
บ้านระพีพัฒน์กับบ้านรินลณีอยู่ติดกัน แต่อยู่ชานเมือง ทำให้ไม่สะดวกในการเดินทางมาเรียนทุกวัน พ่อแม่ของพวกเขาก็เลยให้อยู่คอนโดมิเนียม ซึ่งไม่ได้ไกลกันมาก รินลณีมาที่ห้องของเขาบ่อย ไม่สิ ต้องบอกว่าเธอมาหาน้องสาวเขามากกว่า เพราะเขากับน้องสาวอยู่ด้วยกัน เสาร์อาทิตย์พวกเขาก็จะกลับมานอนที่บ้านกัน แต่สัปดาห์นี้รินลณีไม่ได้กลับ เธอคงไม่อยากเห็นหน้าเขา
ก็ใครจะอยากเห็นหน้าผู้ชายที่แฟนตัวเองชอบ แล้วยังทำให้แฟนเธอบอกเลิกอีก คิดแล้วก็เครียด ชีวิตนี้จะมองหน้ากันติดไหมเนี่ย
ระพีพัฒน์ออกจากบ้านกลับมานอนที่คอนโดมิเนียม แต่ก็ยังกังวลใจเรื่องนั้นอยู่
แล้ววันนั้นก็เป็นวันที่ทำให้ชีวิตเขาและน้องเปลี่ยนไปตลอดกาล
ตอนเขานอนหลับอยู่ จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าเหมือนมีคนขึ้นมาบนเตียง ระพีพัฒน์ยังแกล้งทำเป็นหลับเพราะอยากรู้ว่าคนข้างกายจะทำอะไร เขาไม่ได้ยินเสียงเธอ แต่จำกลิ่นเธอได้ เขาพลิกกายแกล้งกอดคนข้างตัวเพราะอยากรู้ว่าเธอต้องการอะไร ตอนนั้นเองมือของเขาก็ไปโดนก้อนเนื้อนุ่มนิ่มที่ไม่คิดว่าคนตัวเล็กอย่างน้องจะมีเยอะขนาดนี้ เธอกำลังจะถ่ายรูป คิดว่าคงอยากแก้แค้นไอ้วินแฟนเก่า แต่ใจเขายังไม่สามารถละจากก้อนเนื้อนิ่มนั้นได้ เรียกว่าอดใจไม่ไหวจนอยากดูดกลืนมันสักครั้ง
‘ว้าย! พี่พัฒน์’ เสียงร้องตกใจของเธอพร้อมทั้งมือถือที่หล่นจากมือ
และนั่นก็เป็นสาเหตุของเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้น จนตอนนี้เธอมานั่งอยู่ในห้องนอนเขา ระพีพัฒน์รู้ว่าหญิงสาวกำลังงอน ก็คงงอนเรื่องไปฉีดยาคุมนั่นแหละ ไม่ฉีดได้ไง เพราะเขาก็ไม่คิดจะอดใจ เธอน่ากินขนาดนี้
เออ แปลกดี ไม่กี่วันก็ได้เมียมาหนึ่งคน แถมเมียตีทะเบียนอีก คิดแล้วก็ตลกดี
“น้อง...เฮียหิว ทำกับข้าวให้กินหน่อยนะ” ระพีพัฒน์ทำเสียงอ้อนเรียกเมียในนามทำกับข้าวให้กิน ด้วยคนบ้านนี้รู้ดีว่าเธอทำอาหารอร่อย เรียกว่าไปแข่งรายการทำอาหารชื่อดังได้เลย
“น้องง่วงนอน”
“หรือว่าเฮียจะกินน้องแทนข้าวดี”
“เฮีย!” คนที่บอกว่าง่วงนอนรีบเด้งตัวจากที่นอนทันที พร้อมมองมาทางเขาท่าทางหาเรื่อง
เถื่อน...สมเป็นเด็กวิศวะ แต่เขาไม่กลัว ตลกดี น่ารักอีกต่างหาก ยัยเด็กข้างบ้าน
“ทำให้กินหน่อย หิวแล้วครับ” ระพีพัฒน์ทำเสียงอ้อน ๆ นิดหนึ่ง เขาดูออกนะว่าคนบางคนแอบหน้าแดง
“แล้วเฮียอยากกินอะไรคะ”
“กินเมีย”
“เฮีย!”
“ข้าวผัดไข่ก็ได้ ง่าย ๆ” เขารีบตอบก่อนที่จะโดนเด็กแถวนี้กระทืบ
ไม่นานข้าวผัดไข่หน้าตาน่ากินก็วางอยู่ตรงหน้า จานของคนเป็นสามีเยอะกว่าภรรยาหลายเท่าตัวเพราะระพีพัฒน์เป็นคนกินเยอะ เรื่องนี้รินลณีรู้ดี ส่วนเธอไม่ได้กินน้อยเหมือนคนรักษารูปร่าง แต่ค่อนข้างเลือกอาหารและออกกำลังกายเพื่อสุขภาพ
“อร่อย” ฝ่ายสามีพูดขึ้น ไม่ได้จะเอาใจเธอ แต่เพราะมันอร่อยจริง ๆ ไม่รู้ว่าเธอทำยังไงถึงอร่อยกว่าที่เขาเคยทำ ทั้ง ๆ ที่ก็ใส่เครื่องปรุงเหมือนกัน เธอยิ้มให้เขานิดหนึ่งแล้วก้มหน้าก้มตากิน
“ยังโกรธเฮียอยู่เหรอ” เขาถามขึ้นหลังจากกินข้าวกันเสร็จเรียบร้อยแล้วและย้ายตัวเองมาอยู่หน้าทีวีกันทั้งคู่
“อือ โกรธมาก”
โคตรตรง ไม่คิดว่าเธอจะกล้ายอมรับตรงๆ ขนาดนี้
“เรื่อง?”
“หลายเรื่อง”
ระพีพัฒน์เข้าใจคำว่าหลายเรื่องของเธอ แก้ทีละเรื่องก่อนก็แล้วกัน
“ทำยังไงน้องจะหายโกรธเฮีย”
“น้องไม่รู้ ให้เวลากับมันมั้ง”
“อืม” เขาก็ได้แต่ตอบรับไปแบบนั้น รินลณีจะเรียกตัวเองว่าน้องกับเขาเสมอ ส่วนเวลาเธอคุยกับคนอื่นจะแทนตัวเองว่าหนู นั่นเป็นสิ่งที่เขาชอบ เพราะรู้สึกว่าเขาแตกต่างกับคนอื่น
“เฮีย น้องมีเรื่องจะขอ” เธอหันมามองหน้าเขาอย่างจริงจัง แค่มองหน้าเธอระยะใกล้ ระพีพัฒน์ก็รู้สึกกลัว กลัวว่าเธอจะขออะไรที่เขาทำไม่ได้
“ขอเรื่อง?”
เธอเม้มปากนิดหนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า “เฮีย เรื่องของเราอย่าเพิ่งบอกใครได้ไหมคะ”
มากไปเปล่าวะ ระพีพัฒน์รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผัวเก็บเลย นี่ใคร ระพีพัฒน์เดือนมหาวิทยาลัยนะโว้ย มีแต่คนอยากได้เป็นผัว นี่เธอได้เขาทางนิตินัยแล้วนะ จะมาทำเป็นได้แล้วทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ อย่างนี้เหรอ ถึงในใจของระพีพัฒน์จะบ่นด่าแค่ไหน แต่ปากกลับตอบออกไปว่า
“ได้”
เป็นเอามาก...กูเนี่ยเป็นเอามาก
เขาได้แต่บ่นในใจแต่ทำอะไรไม่ได้ จากนั้นพากันเข้านอน แต่นอนใครนอนมันคนละฝั่งของเตียง
- ผู้เขียน
