แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องผ่านผ้าม่านสีขาวบางเข้ามาตกกระทบกับสองคนซึ่งกำลังนอนกอดกันกลมบนเตียงเดียวกัน แสงแดดที่แยงเข้ามาทำให้เฌอปรางค์พลิกตัวเข้าหาคนตัวโตอัตโนมัติ ทำให้หน้าผากแนบชิดลงริมฝีปากหยักได้รูป
ลีคัสลืมตาขึ้นมาเมื่อรับรู้ถึงการขยับตัวยุกยิกของคนตัวเล็ก สายตาคมเข้มมองคนในอ้อมแขนด้วยความรู้สึกสับสน มือหนาเลื่อนขึ้นมาปัดเส้นผมที่ปิดหน้าสวยหวานออก
นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าตัวเองนอนหลับเต็มอิ่มนับตั้งแต่วันที่ไม่มีเฌอปรางค์อยู่ด้วย แต่น่าเสียดายที่วันนี้ทุกอย่างต้องจบลง ส่วนเรื่องของเมื่อคืนจะกลายเป็นอดีตและความทรงจำ ต่อให้รู้สึกดีกับเธอมากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่สามารถให้เธออยู่ในชีวิตได้
หากเฌอปรางค์ไม่ใช่คนของฌอน ทุกอย่างมันอาจจะดีมากกว่านี้…
“แหมมม ไม่รู้สึกสักนิดหน่อยเหรอว่าห้องนี้ไม่ได้มีกันแค่สองคน”
เสียงพูดคุ้นเคยที่ดังมาจากมุมหนึ่งของห้องพักผู้ป่วยทำให้ลีคัสหันหน้าไปมา พบว่าเจ้
