ผ่านมาแล้วหลายวัน เฌอปรางค์ยังคงนอนไม่ได้สติโดยมีลีคัสเฝ้าไม่ห่างไปไหน หน้าประตูมีลูกน้องคอยเฝ้าอย่างหนาแน่นเพื่อป้องกันอันตรายจากเกรย์ ที่ไม่รู้ว่าจะโผล่มาเล่นงานเมื่อไหร่ ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเกรย์อยู่ไหน แต่ได้เตรียมการเพื่อจัดการเอาไว้แล้ว เพียงแต่รอเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น
เขายังคงเงียบ รอจังหวะที่เหมาะสมใตการเอาคืนเกรย์ ที่เงียบไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพื่อให้อีกฝ่ายตายใจเท่านั้น
ใบหน้าขาวเนียนซีดเซียว หากแต่ยังคงความสวยงามสะท้อนเข้ามาในนัยน์ตาดำขลับ มือเล็กของเฌอปรางค์ถูกโอบล้อมไว้ด้วยมือหนา ใบหน้าหล่อเหลาตอนนี้ดูโทรมเพราะแทบไม่ได้นอน เอาเวลาทั้งหมดมาเฝ้าเฌอปรางค์ หลายวันที่ผ่านมาไม่ได้ทำงาน ทั้งที่เป็นคนบ้างาน แต่เฌอปรางค์กลับทำให้ลีคัสเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้
“ผ่านมาเจ็ดวันแล้วนะเมื่อไหร่เธอจะฟื้น”
“….”
“ฉันรอเธออยู่นะ…” เขาพูดแบบนี้กับเฌอปรางค์ทุกวัน แม้คำตอบที่ได้กลับมาคือคว
