48 จำได้แค่ความเลว

1872 คำ

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ผลัก! ประตูห้องพักวีไอพีของโรงพยาบาลเอกชนถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว ลีคัสหอบหายใจหนักด้วยความเหนื่อย สายตาจ้องมองไปยังคนเป็นแม่อย่างเป็นห่วง ก่อนหน้านี้ได้รับโทรศัพท์ว่าแม่เข้าโรงพยาบาล ทำให้ลีคัสต้องตัดสินใจฝากเฌอปรางค์ไว้กับฌอนและรีบมาดูแม่ของตัวเองก่อน “ทำไมมาสภาพนั้นล่ะลี” ลูเซียร์ในชุดโรงพยาบาลเอ่ยถามลูกชาย ก่อนจะหันไปมองสามี “แม่เป็นไงบ้าง” น้ำเสียงตอนพูดยังฟังดูหอบเหนื่อย ทันทีที่รถจอดสนิท เขาวิ่งหน้าตั้งมายังห้องพักฟื้นวีไอพีของแม่ทันที “แค่อาหารเป็นพิษ ไม่ได้เป็นไรมาก” “วิ่งมาใช่ไหม หอบหนักขนาดนี้” อังเดรขยับริมฝีปากหนาถามลูกชาย สภาพลีคัสตอนนี้ดูออกว่าวิ่งมา แอบสังเกตสีหน้าลูกชายว่าโทรมหนักมาก แถมยังผอมซูบลงไปอีก ได้ข่าวว่าช่วงนี้ลีคัสเฝ้าเฌอปรางค์ที่โรงพยาบาลแถมยังอดหลับอดนอน ข้าวปลากินน้อยกว่าปกติ เคยโทรไปบอกให้ลูกชายพักผ่อนและกินข้าวเยอะๆ แต่ก็ทำได้แค่บ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม