“น้องไพรมเป็นอะไรคะ”
“ค่ะๆ เดี๋ยวเพลงกลับเดี๋ยวนี้เลย”
เพลงอย่างนั้นหรอ มันหมายความว่ายังไงกันแน่ ทำไมเพลินพราวถึงได้แทนตัวเองตอนคุยโทรศัพท์ว่าเพลง มันเรื่องอะไรกัน
ผมรีบเดินไปแอบอยู่ตรงมุมหนึ่งข้างห้องน้ำทันทีเมื่อเสียงของคนด้านในเงียบไป ก่อนเสียงรองเท้าจะดังออกจากห้องน้ำ ผมเลยเรียกเธอขึ้น
“เพลงเพียง”
เพลงเพียง
“เพลงเพียง” ระหว่างที่ฉันเดินออกจากห้องน้ำด้วยความรีบร้อนอยู่นั้น เสียงเรียกชื่อหนึ่งของฉันก็ดังขึ้น ทำให้ฉันตกใจหันไปขานรับอย่างลืมตัว
“คะ” แต่พอฉันหันไปเห็นคนที่เรียกฉันเท่านั้นแหละ มันกลับทำให้ฉันตกใจ แต่แค่แปบเดียวฉันก็ปรับสีหน้าตัวเองให้กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม
“เพลงเพียง งั้นหรอ” พี่ม่านหมอกทวนชื่อของฉันออกมาด้วยสายตาเจ็บปวดก่อนจะเดินเข้ามาหาฉัน
“.....” ฉันไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะมองหน้าเขานิ่งๆ
“ที่ผ่านมา พี่อยู่ใกล้เพลงมาตลอด อย่างนั้นหรอ” เสียงสั่นเครือพร้อมดวงตาแดง
