หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปแล้วกับการอยู่ในโลกใบเดียวกันแต่คนละฟากฟ้ากับมาร์คอส เดนนิสบอกว่าเขาบินกลับไปบราซิลทันทีในคืนวันนั้นพร้อมๆ กับอแมนด้าผู้หญิงผมทองคนสวย ทุกอย่างจบลงอย่างไร้เยื่อใย แต่ทำไมนะ ทำไมหัวใจของหล่อนถึงยังกลัดหนองอยู่เช่นนี้
น้ำตาซึมออกมาอีกครั้งจนต้องรีบป้ายมันทิ้ง เมื่อนึกถึงค่ำคืนแสนเหน็บหนาวที่ต้องนอนร้องไห้เพียงลำพังคนเดียวอยู่บนเตียง ไออุ่นจากแผ่นอกกว้าง รอยจูบร้อนผ่าวที่เคยแตะแต้มเบาๆ ที่หน้าผากไม่มีอีกแล้ว วันเวลาที่ผ่านพ้นไปช่างสร้างความเจ็บปวดให้แสนเหลือเกิน ไม่ต่างจากการย่ำเหยียบอยู่บนปลายเข็มที่แหลมคมสักหมื่นเล่ม มันทิ่มแทงจนเจ็บปวดทรมาน
ไม่ตายดับไป แต่เจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่...
หล่อนควรจะเกลียดมาร์คอส ควรจะตัดใจจากผู้ชายใจดำคนนั้นได้แล้ว แต่ไม่ว่าสมองจะสั่งยังไง ร่างกายและหัวใจก็ยังโหยหาเขาอยู่ไม่คลาย อยากให้เขากอดอีกครั้ง... สักครั้งก็ยังดี...
“พเยียลืมคุณไม่
