“เจ้าได้พิสูจน์ด้วยตัวของเจ้าเองแล้วนี่ยูร่า…จากนี้ เจ้ายังจะเชื่อแม่เฒ่ายูร่า?... เจ้ายังจะกลัวข้าอยู่อีกหรือ?” ทรงกลดกดปลายจมูกลงที่เนินไหล่ของยูร่าอีกครั้ง
“กลัว!...ข้ากลัวมาก”
“เจ้ากลัวอะไร…ข้าทำเจ้าเจ็บยังงั้นหรือ” ชายหนุ่มสงสัย
ยูร่าปาดน้ำตา ตะแคงใบหน้างามกลับมามองชายหนุ่มที่ซ่อนแววตาปลาบปลื้มเอาไว้ไม่มิด ครั้นแล้วจึงกระซิบตอบออกมาเบาๆ
“เปล่า…ข้ากลัวว่าข้าจะรักเจ้าตะหาก”
“ยอดรักของข้า” ทรงกลดละล่ำละลัก พลิกรั้งร่างของยูร่าขึ้นมากอด
“ข้าอยากได้ยินคำรักจากเจ้า…ยูร่า…ได้โปรดเอ่ยให้ข้าชื่นใจ”
ชายหนุ่มเร่งเร้า ร่างเปลือยเปล่าของทั้งสองโผกอดกันกลม รู้สึกถึงสายลมที่พัดผ่านช่องลมของกระโจมเข้ามาเบาๆ ท่ามกลางกลิ่นไอความรักที่ลอยอวลอยู่ทั่วกระโจม ในค่ำคืนที่ทรงกลดได้สอนให้ยูร่ารู้จักความรัก เป็นค่ำคืนที่ยูร่าได้เติบโตขึ้นเป็นสาว…ทั้งกายและใจแล้วจริงๆ
“ข้ารักเจ้า…ทรงกลด ข้ารักเจ้าตั้
