ยูร่าไม่เอียงไม่อาย ไม่ได้เบือนสายตาหนี หากเพ่งมองเจ้าสิ่งที่ผงาดผงกอยู่ตรงหน้าด้วยแววตาสงสัยและอยากศึกษา
“แปลก!...” ขนาดของมันที่ประมาณด้วยสายตา ยูร่ารู้ว่ามันใหญ่โตกว่าท่อนแขนของนาง
“สัมผัสได้…แตะต้องได้” ทรงกลดเชื้อเชิญอย่างมีเลศนัย
“พอเถอะ…หากแม่เฒ่าโรย่ารู้เข้า มีหวังข้าต้องถูกตำหนิ” ยูร่าเข้าใจว่าตัวเองได้มาถึงที่สุดของความอยากรู้อยากเห็นแล้ว
“ขอร้องเถอะยูร่า…ลืมแม่เฒ่าโรย่าไปจากชีวิตของเจ้าสักครู่ได้ไหม” ทรงกลดว่า
“ข้าพอแล้ว…ข้ารู้ ข้าเห็นหมดแล้ว” ยูร่าทำท่าจะคว้าเสื้อขึ้นมาสวมใส่ หากมือของทรงกลดห้ามไว้
“ข้ารักเจ้า…ยูร่า ได้โปรดอย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว ขอให้ข้ารักเจ้าได้ไหม ข้าจะสอนให้เจ้ารู้จักความรัก” ทรงกลดพยายามเหนี่ยวรั้งอย่างถึงที่สุด
“เจ้าจะทำอะไร?”
ยูร่าตกใจ เมื่อทรงกลดพยายามรั้งร่างเปลือยของยูร่าเข้าหา และบังคับให้ร่างของยูร่าคว่ำลงกับขอบเตียง
“อย่า!...”
แม้ยูร่
